Graham Hill: Ο πρώτος σταρ της Formula 1

Ο Norman Graham Hill γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1929, στο Hampstead του Λονδίνου. Όπως έλεγε ο ίδιος, πήρε το πείσμα της μητέρας του και το χιούμορ του πατέρα του. Και τα δύο στοιχεία θα τον συνόδευαν σε όλη του την ζωή, σε όλη του την καριέρα. Η παιδική του ηλικία χαρακτηρίστηκε από το Blitz των Γερμανών, που με τους βομβαρδισμούς τους ισοπέδωσαν την βρετανική πρωτεύουσα.

Σπούδασε στο Τεχνικό Κολλέγιο του Hendon, και αποφοιτώντας έπιασε δουλειά ως μαθητευόμενος μηχανικός στην Smiths Instruments.

Ως νεαρός, υπήρξε κι εξαιρετικός κωπηλάτης, όντας από τα 23 του μέλος στην Κωπηλατική Λέσχη του Λονδίνου. Άλλωστε, τίμησε το αθλητικό του παρελθόν του στο πέρασμά του στους αγώνες, με το σχέδιο του κράνους του, που ήταν 8 γραμμές που συμβόλιζαν 8 κουπιά.

Το 1953, οδήγησε σχεδόν κατά τύχη, για πλάκα, ένα μονοθέσιο F3 στο Brands Hatch. Δεν ήξερε να οδηγεί καν επιβατικό αυτοκίνητο και δεν είχε τα χρήματα να στηρίξει μία αγωνιστική καριέρα, όμως ο 24χρονος Graham μαγεύτηκε από την ταχύτητα, τόσο που αγόρασε με όσες οικονομίες είχε μία Morris του ’34 και έμαθε μόνος του να οδηγεί, ενώ λίγο μετά πήρε και το κανονικό δίπλωμα οδήγησης.

Παραιτήθηκε από τη δουλειά του, έζησε για ένα διάστημα με το επίδομα ανεργίας, και λίγο μετά κατάφερε να εργαστεί σε μία σχολή οδηγών ως μηχανικός. Τέτοια ήταν η αγάπη και το ταλέντο του για τους αγώνες, όμως, που δεν άργησε από μηχανικός να γίνει ο ίδιος εκπαιδευτής.

Τότε, γνωρίζει και τον Colin Chapman, που στα τέλη της δεκαετίας του ’50 βρίσκεται ακόμα στα ξεκινήματα με τη Lotus. Τον πείθει να τον πάρει στην ομάδα, με μεροκάματο 1 λίρα, και περιστασιακά οδηγούσε κάποιους αγώνες.

Το 1958, ο Chapman αποφασίζει πως είχε έρθει η ώρα για την ομάδα του να κάνει το μεγάλο βήμα, και να εμπλακεί με τη Formula 1. Οι Lotus 12 και 16, όμως, ήταν όχι μόνο αργές, αλλά και τρομακτικά αναξιόπιστες.

Αυτό ωθεί τον Hill στην απόφαση να αυτομολήσει στην British Racing Motors, που εκείνη την περίοδο, στις αρχές του ’60, έχει αρχίσει να παίρνει την κατιούσα.

Ο δυναμισμός και το ταπεραμένο του Hill, βέβαια, ήταν αρκετά για να βρει ξανά τον εαυτό της η ομάδα, και το 1962, με τις νίκες του σε Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Νότια Αφρική καταφέρνει να στεφθεί για πρώτη φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής.

Και μαζί με το αγωνιστικό κασέ του, ανέβηκε και η φήμη του κι έξω από τις πίστες. Ο Hill ήταν ένας πραγματικός σταρ, «έπαιζε» τα media της εποχής καλύτερα από τον καθένα. Είχε τον αέρα των αστέρων του Hollywood και το ταλέντο ενός πρωταθλητή. Φλέρταρε ασταμάτητα, αν και πάντα έμεινε πιστός στην σύζυγό του, Bette, ενώ λίγο μετά, έμαθε να πιλοτάρει μικρά αεροσκάφη, «ιδρύοντας» την Hillarious Airways.

Αλλά, στα παρασκήνια, ο εύθυμος και αυθόρμητος Graham γινόταν συχνά ένας φοβερά οξύθυμος και παρορμητικός άνθρωπος, που τα έβαζε με όλους αδιακρίτως πάνω στον εκνευρισμό του. Γινόταν ανυπόφορος, σε βαθμό που έπρεπε πια να αποχωρήσει από την BRM.

Αφού κατέκτησε τη νίκη στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης το 1966, ο Hill αποφάσισε την επόμενη χρονιά να μεταβεί στην ομάδα που του έδωσε την ευκαιρία να βρεθεί στη Formula 1 εξ αρχής.

Έτσι, υπογράφει ξανά με τον Colin Chapman και τη Lotus, που είχε γίνει πλέον μία ομάδα κορυφής, με τον Jim Clark να γράφει χρυσές σελίδες στην ιστορία του σπορ. 

Στις αρχές του 1968, ο Clark σκοτώνεται σε δοκιμές στο Hockenheimring, και ο Hill αναλαμβάνει να ηγηθεί της ομάδας, που θρηνούσε τον χαμό όχι μόνο του Σκωτσέζου, αλλά και του Mike Spence στο Indy. 

Ο Βρετανός βάζει το πείσμα και την αποφασιστικότητά του μπροστά και αψηφά τους κινδύνους που σαφέστατα ενείχε η Lotus 49 (ένα από τα πιο εύθραυστα μονοθέσια της εποχής), και με τις νίκες του σε Μονακό, Ισπανία και Μεξικό, κατακτά για δεύτερη και τελευταία φορά τον τίτλο του πρωταθλητή.

Το 1969 ήταν -ομολογουμένως- η τελευταία καλή σεζόν του Hill στο motorsport. Αν και κέρδισε το Μονακό για 5η φορά, ρεκόρ που κράτησε μέχρι να το σπάσει δύο δεκαετίες μετά ο Ayrton Senna, το GP των ΗΠΑ σημάδεψε ανεξίτηλα την καριέρα του, αφήνοντάς τον σκιά του εαυτού του. 

Εκεί, η Lotus 49Β έμεινε, με τον Hill να βγαίνει από το μονοθέσιο ώστε να σπρώξει για να συνεχίσει τον αγώνα. Μπαίνοντας, όμως, στο cockpit ξέχασε να προσδεθεί. Αυτό θα αποδεικνυόταν ένα μοιραίο λάθος, αφού όταν έπαθε κλατάρισμα λίγους γύρους μετά, εκτοξεύτηκε από το μονοθέσιο, και στην πτώση του έσπασε το ένα του γόνατο και εξάρθρωσε το άλλο. Ανάρρωσε, και γύρισε στους αγώνες, αλλά δεν ήταν ποτέ ο ίδιος οδηγός.

Παρά το σαφές ντεφορμάρισμά του και με τα χρόνια να έχουν περάσει, ήταν τόσο πηγαία ταλαντούχος που δεν άργησε να πάρει μία ακόμα σπουδαία -την τελευταία μεγάλη- νίκη, στις 24 ώρες του Le Mans το 1972, όντας πλέον 43 ετών. Κάπως έτσι, κατάφερε να γίνει ο πρώτος -κι ο μοναδικός μέχρι και σήμερα- οδηγός που έχει κατακτήσει το Triple Crown: νίκη σε Μονακό, Ινδιανάπολη και Le Mans.

Το 1973, ιδρύει την Embassy Hill, ομάδα ιδιοκτησίας του στην οποία ήταν και οδηγός. Αλλά, τόσο ο ίδιος, όσο και η ομάδα, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Ως εκ τούτου, το 1975, μετά το Grand Prix στο Μονακό, ο Hill ανακοινώνει ότι αποσύρεται από τους αγώνες, παραμένοντας επικεφαλής της ομάδας.

Όσο γρήγορα έζησε, τόσο γρήγορα και ξαφνικά πέθανε. Στις 29 Νοεμβρίου 1975, γυρνούσε από δοκιμές στο Paul Ricard, όταν το Piper PA-23 Aztec συνετρίβη κοντά στο Arkley, σκοτώνοντας τον ίδιο και ακόμα 5 μέλη της Embassy Hill: τον μάνατζερ Ray Brimble, τους μηχανικούς Tony Alcock και Terry Richards, τον οδηγό Tony Brise, και τον σχεδιαστή Andy Smallman..

Σε μετέπειτα έρευνα, βρέθηκε πως το αεροπλάνο δεν είχε έγκυρη άδεια, ενώ κι ο ίδιος ο Hill δεν είχε ανανεώσει την άδεια πτήσης του.

Τάφηκε στο κοιμητήριο του St Botolph. Προς τιμήν του, το χωριό του Silverstone ονόμασε μία οδό ‘Graham Hill’. Ήταν 46 ετών._Δ.Μ.

Στατιστικά της καριέρας του στη Formula 1:

• Σεζόν: 1958-1975

• Ομάδες: Lotus, BRM, Brabham, Hill

• Εκκινήσεις: 176

• Πρωταθλήματα: 2 (1962, 1968)

• Νίκες: 14

• Βάθρα: 36

• Pole positions: 13

• Ταχύτεροι γύροι: 10