Στους δρόμους του εύπορου πριγκιπάτου του Monaco και στην «αγκαλιά» της κοσμοπολίτικης Mεσογείου, διεξάγεται κάθε χρόνο το μοναδικό σιρκουί πόλης «από τα παλιά» που επιβιώνει ακόμη στο πρόγραμμα των GP της εποχής μας.
Παρά τον υψηλό κίνδυνο που δημιουργεί η έλλειψη χώρων διαφυγής των μονοθεσίων από την πίστα στους δρόμους της πόλης, κανείς δεν σκέφτεται να βγάλει το Grand Prix Monaco από το πρόγραμμα.
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ένα πρωτάθλημα χωρίς την απρόσμενη «Σέντ Ντεβότ», την φημισμένη «Μιραμπό» ή την ευθεία του «Τούνελ»;
Πώς είναι δυνατόν να μην ακούγεται ο ήχος των κινητήρων στην «Ταμπάκ», την «Πισίνα» και την «Ρασκάζ»; Bασικός στόχος για όποιον θέλει να πάρει από τους πρίγκιπες του Monaco Ρενιέ το κύπελλο, είναι η καταδίωξη του πιλότου που προηγείται.
Δύσκολη δουλειά, αν αναλογιστεί κανείς το μικρό πλάτος του δρόμου στο Monaco και τις μπαριέρες που περιμένουν όσους χάσουν τις αγωνιστικές τους γραμμές.
Για πρώτη φορά ο αγώνας έγινε το 1929 και έληξε με νικήτρια μια Bugatti. Πολυάριθμες είναι οι μονομαχίες απο τα περασμένα: Φον Μπράουχιτς εναντίον Καρατσιόλα με τις Μercedes την δεκαετία του ’30, Μος και Φάντζιο στα χρόνια του ’50, Σένα εναντίον Μάνσελ τις μέρες του ’90. Αρκετές φορές ο νικητής άλλαζε την τελευταία στιγμή, όπως έγινε το ’70 που ο Μπράμπαμ έριξε την «ΒΤ33» στο στηθαίο 400 μέτρα πριν την σημαία, χαρίζοντας τις δάφνες στον Ριντ.
Tα δεδομένα επίσης συχνά ανατρέπονταν, όταν κατά την διάρκεια της αναμέτρησης ξεσπούσε βροχή. Χαρακτηριστικοί ήταν οι αγώνες του 1982 και του 1996, όταν οι Πατρέζε και Πανίς τερμάτισαν νικητές χωρίς να το πιστεύουν. Ψυχωμένοι μαχητές, όπως οι Σέκτερ και Βιλνέβ, έκαναν εδώ μερικές απο τις καλύτερες εμφανίσεις τους.
Η διαδρομή κάτω απο τους εξώστες των ξενοδοχείων και των πολυτελών διαμερισμάτων ανέδειξε τέσσερις «πρίγκιπες» στο Monaco, που ξεδίπλωναν τα χαρίσματα τους στην στενή πίστα την κατάλληλη στιγμή. Ο ένας ήταν ο Γκρέιαμ Χιλ, με πέντε νίκες στην δεκαετία του ’60. Ο άλλος, ο «μαγικός» Άιρτον Σένα που στο τιμόνι της Μaclaren το 1993 αντίκρυσε για έκτη φορά πρώτος τον αλυτάρχη. Πέντε νίκες στο Monaco έχει επίσης ο πολυπρωταθλητής της F1 Μίκαελ Σουμάχερ και τέσσερις ο Γάλλος «καθηγητής» Αλέν Προστ. «Μύστες» της κοσμοπολίτικης ασφάλτου του Monaco υπήρξαν επίσης οι Στιούαρτ –που πρωταγωνιστούσε από την εποχή που έτρεχε εκεί τις F2 και F3 του Τίρελ-,Τρεντινιάν και Μος.
Ο Γάλλος νίκησε δύο φορές στο Monaco, και οι δύο επιφανείς: H πρώτη με Ferrari «625», όταν οι Μercedes «W196» κυριαρχούσαν στην Γηραιά ήπειρο. Η δεύτερη το ’58 με το Cooper, το πρώτο «rear-engine» αυτοκίνητο που κέρδισε GP στην μεταπολεμική Ευρώπη. Τα δράματα δεν έλειψαν ούτε από το χαρούμενο λιμάνι του Monaco. Το 1952 έχασε την ζωή του ο Φαγκιόλι, στα δοκιμαστικά του Sports Car Grand Prix.15 χρόνια αργότερα την ίδια τύχη είχε ο Λορέντσο Μπαντίνι, όταν η Ferrari του ανατράπηκε και πήρε φωτιά. Τους Ασκάρι και Χόκινς που κάποτε βούτηξαν στο λιμάνι, ο θάνατος τους περίμενε αλλού. Ονομαστοί θα μείνουν οι ελιγμοί του Νουβολάρι στην «Σεντ Ντεβότ» το 1936, όταν μπροστά του τροχοί, εξατμίσεις και αμαξώματα γίνονταν ένα ύστερα απο μιά απίστευτη σύγχιση στο στενό οδόστρωμα του Monaco. Επίκαιρη παραμένει σήμερα η αγωνία για την ταχύτερη επίδοση στα δοκιμαστικά που, όπως και τότε, δίνει τον πρώτο λόγο για την νίκη στο Monaco.
Από τους οδηγούς που θα παραταχθούν στην εκκίνηση του φετινού αγώνα, ποιος θα δει πρώτος την καρό σημαία; Ένας νέος νικητής ή κάποιος από τους γνωστούς πρωταγωνιστές θα αυξήσει τα κύπελλά του στο Monaco; Ίδωμεν…