Glas Automobiles – Μια ιστορία αυτοκινήτου με ευτυχισμένο τέλος

Το Dingolfing είναι μια όμορφη πόλη στη νότια Βαυαρία, που απέχει 100 χιλιόμετρα από το Μόναχο. Παρά το μικρό της μέγεθος, έχει παίξει και συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στον κόσμο των τεσσάρων τροχών, καθώς εκεί παράγονται οχήματα διαφόρων τύπων και αυτοκίνητα, για περισσότερα από εκατό χρόνια. Η αρχή αυτής της ιστορίας μάς πηγαίνει πίσω στο 1908, όταν ο Andreas Glas ίδρυσε στην περιοχή ένα εργοστάσιο παραγωγής γεωργικών μηχανημάτων σποράς. Η «Glas Werke AG» ξεκίνησε με δεκαέξι υπαλλήλους, κατασκευάζοντας σε ετήσια βάση 150 μηχανήματα κατά μέσο όρο, ενώ το 1920 αναβαθμίστηκε σημαντικά και έδωσε μετοχές σε επενδυτές.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η αγορά των μηχανημάτων σποράς μειώθηκε και η εταιρεία άρχισε να παράγει μικρά καρότσια και αργότερα μηχανήματα για αρτοποιούς. Η κατασκευή αυτοκινήτων με το εμπορικό σήμα της Glas ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Το πιο εμβληματικό μοντέλο της ήταν το Goggomobil, που μαζί με το Isetta της BMW υπήρξε το πιο επιτυχημένο microcar της ευρωπαϊκής αγοράς, μέχρι την εμφάνιση του Smart. Το 1966 η BMW εξαγόρασε την εταιρεία, φυσικά και το εργοστάσιο του Dingolfing. Από τότε συνδέθηκε μαζί της, αρχικά με τη σειρά Neue Klasse, που η επιτυχία της την ανέστησε οικονομικά. Στη συνέχεια, εκεί κύλησαν για πρώτη φορά στους τροχούς τους οι πρώτες γενιές των Σειρών 3 και 5. Ακολούθησαν οι Σειρές 6, 7 και 8, αλλά και η Μ5. Έως το 2018, το σύνολο των BMW που βγήκαν από την αλυσίδα παραγωγής του Dingolfing ξεπέρασε τις 330.000. Στις ημέρες μας, εκεί κατασκευάζονται τα μοντέλα i4 και iX, οδηγώντας την εταιρεία στην εποχή της ηλεκτροκίνησης.

Tα δημοφιλή ακόμη στις ημέρες μας Goggomobiles ήταν μια σειρά από microcars που παράγονταν στο Dingolfing, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, από την Hans Glas GmbH. Η κατασκευάστρια εταιρεία έφτιαχνε τρία μικρά μοντέλα αυτού του τύπου, χρησιμοποιώντας την ίδια πλατφόρμα: Tο sedan (Τ), το coupe (TS) και το φορτηγό (TL). Ο κινητήρας, τοποθετημένος στο πίσω μέρος, ήταν επίσης κοινός και για τα τρία. Αερόψυκτος, δίχρονος και δικύλινδρος, αρχικά είχε χωρητικότητα 250 κ.εκ. Αργότερα, απέκτησε και ισχυρότερες εκδόσεις, με την αύξηση του κυβισμού του στα 300 κ.εκ. και μετέπειτα στα 400 κ.εκ. Η ανάρτηση ήταν ανεξάρτητη, ενώ προμηθευτής του κιβωτίου ταχυτήτων ήταν η Getrag. Στα 14 χρόνια της σταδιοδρομίας του (1955-1969) αρίθμησε συνολικά 284.491 μονάδες παραγωγής (214.313 sedan, 66.511 coupe και 3.667 φορτηγάκια).

T 250 sedan & coupe
To πρώτο Goggomobil, με sedan αμάξωμα και κινητήρα των 247 κ.εκ. ισχύος 14 ίππων, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την Glas το 1954, στην διεθνή έκθεση ποδηλάτων και μοτοσικλετών ΙFΜΑ. Tρία χρόνια αργότερα ο σχεδιασμός του υποβλήθηκε σε κάποιες ελαφρές τροποποιήσεις, αποκτώντας μεταξύ άλλων δύο πλέον υαλοκαθαριστήρες αντί για έναν, ενώ έγινε επίσης διαθέσιμο και με τους μεγαλύτερους κινητήρες των 296 κ.εκ. και των 395 κ.εκ. (απόδοσης 15 και 19 ίππων αντίστοιχα). Μια ακόμη επέμβαση στην εξωτερική του εμφάνιση ακολούθησε το 1964, με την αλλαγή της φοράς ανοίγματος των θυρών του. Η παραγωγή του ολοκληρώθηκε στις 30 Ιουνίου 1969. Το Goggomobil με το coupe 2+2 αμάξωμα παρουσιάστηκε το 1957, πάλι στην διεθνή έκθεση ποδηλάτων και μοτοσικλετών ΙFΜΑ. Παραγόταν σε τρεις τύπους (TS 250, TS 300 και TS 400, ανάλογα με τη χωρητικότητα του κινητήρα του. Η μόνη αλλαγή στην οποία υπεβλήθη έλαβε χώρα το 1964, με την αντιστροφή της φοράς των θυρών του. Η τιμή πώλησής του ήταν πάντοτε κατά 10%-20% υψηλότερη από την αντίστοιχη του sedan. Ένα TS300 με τιμή αγοράς 625 λιρών Aγγλίας είχε δοκιμαστεί από το βρετανικό περιοδικό The Motor το 1957, αναπτύσσοντας τελική ταχύτητα 95 χιλιομέτρων την ώρα και επιταχύνοντας από στάση έως τα 80 χιλιόμετρα την ώρα σε 27,9 δευτερόλεπτα, ενώ η μέση κατανάλωσή του σε καύσιμο ήταν λίγο πιο κάτω από τα πέντε λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα.

Aπό την ταχυδρομική υπηρεσία στις εξαγωγές
Η επαγγελματική έκδοση του Goggomobil υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά από αίτημα της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Ταχυδρομικής Υπηρεσίας, η οποία προμηθεύτηκε πάνω από 2.000 αυτοκίνητα αυτού του τύπου, από τον Οκτώβριο του 1957 έως τον Νοέμβριο του 1965. Το Transporter είχε συρόμενες πόρτες μπροστά. Ήταν διαθέσιμο ως κλειστό φορτηγό με διπλή πίσω πόρτα, αλλά και ως pickup. Χρησιμοποιήθηκε επίσης από διάφορες δημοτικές υπηρεσίες, κυρίως για τον καθαρισμό των δρόμων. Το χαριτωμένο γερμανικό αυτοκινητάκι εξήχθη και στις ΗΠΑ, με τον κινητήρα των 400 κ.εκ. και με αυτόματο μείκτη βενζίνης-λαδιού, ασφαλώς όμως και με τα φώτα πορείας συμβατά με τους κανονισμούς ασφαλείας των ΗΠΑ. Η αύρα του έφτασε μέχρι τη μακρινή Αυστραλία, όπου από το 1957 μέχρι το 1961 κατασκευαζόταν κατόπιν αδείας από την Buckle Motors, με έδρα το Sydney. Η χώρα των καγκουρό το γνώρισε με τη μορφή ενός πολύ όμορφου μικρού roadster με αμάξωμα από fiberglass, που άκουγε στο όνομα Dart. Η εκεί παραγωγή του ανήλθε σε περίπου 5.000 μονάδες.

Glas 1300 & 1700 GT
Το 1964 η εταιρεία παρουσίασε το κουπέ μοντέλο Glas 1300 GT και αργότερα το 1700 GT. Το υπέροχο αμάξωμα του αυτοκινήτου σχεδιάστηκε από τον Pietro Frua. Ωστόσο, ο ανταγωνισμός, κυρίως από τα βρετανικά αυτοκίνητα, ήταν σκληρός και το 1966 κυκλοφόρησαν το 2600 GT με κινητήρα V8. Ωστόσο, αυτό δεν βοήθησε και αργότερα την ίδια χρονιά η εταιρεία πωλήθηκε στην BMW. Τα μοντέλα της Glas διατηρήθηκαν στην παραγωγή από την BMW, αλλά εφοδιασμένα με κινητήρες της. Το κουπέ Glas 1300 GT εφοδιάστηκε με κινητήρα BMW των 1,6 λίτρων και μετονομάστηκε σε BMW 1600 GT. Η BMW τοποθέτησε επίσης έναν κινητήρα 3 λίτρων και το ονόμασε 3000 GT. Αυτό το μοντέλο διατήρησε το όνομα Glas, αλλά είχε λογότυπο της BMW μπροστά και πίσω. Το 1968 η BMW δημιούργησε το δικό της μεγάλο κουπέ, το BMW 2500 CS, και αυτό σήμανε το τέλος της Glas. Κατασκευάστηκαν 277 μονάδες του 2600 GT και 389 του 3000 GT.