Η προσπάθεια της Subaru να «γεφυρώσει» το κενό μεταξύ ενός scooter και ενός μικρού μοντέλου, στα πρώτα της βήματα ως κατασκευαστής αυτοκινήτων...
Στις ημέρες μας, όλοι οι φίλοι του αυτοκινήτου αναγνωρίζουν στην «Fuji Heavy Industries» τη «μητέρα» των μοντέλων της Subaru. Όμως, λίγοι από αυτούς ξέρουν πως είχε ξεκινήσει την κατασκευαστική της δραστηριότητα το 1918 ως αεροναυπηγική εταιρεία με το όνομα «Nakajima», η οποία μάλιστα είχε στο ενεργητικό της μια μεγάλη σειρά από αξιόλογα αεροσκάφη. Η εικόνα αυτή άλλαξε μετά την παράδοση των Ιαπώνων στους Αμερικανούς και τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, καθώς για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι νικητές απαγόρευσαν τους ηττημένους να παράγουν αεροπορικά προϊόντα. Η ίδια τιμωρία είχε επιβληθεί λίγες δεκαετίες πριν και στους χαμένους του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου στην Ευρώπη, ενώ αυτή η ποινή επιβλήθηκε και στις αεροπορικές βιομηχανίες της πρώην ναζιστικής Γερμανίας, μετά την πτώση του Βερολίνου.
Όπως στη Γηραιά Ήπειρο, έτσι και στην Ιαπωνία, όλοι οι κατασκευαστές αεροσκαφών βρέθηκαν πια να ψάχνουν τρόπο για να επιβιώσουν. H Fuji βρήκε τον δικό της, που δεν ήταν άλλος από την παραγωγή ενός φτηνού μέσου για την καθημερινές μετακινήσεις, προϊόν αναγκαίο για όλους τότε. Και όπως αρκετοί άλλοι, το μέσο αυτό ήταν ένα δίκυκλο, για την ακρίβεια ένα scooter. Πιεσμένοι από τις περιστάσεις και χωρίς αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους, οι άνθρωποι της εταιρείας απλά αντέγραψαν το «Powell Streamliner», που ήταν ειδικά σχεδιασμένο για τους αμερικανούς αλεξιπτωτιστές.
Το παρουσίασαν στην αγορά τον Ιούνιο του 1946 με το όνομα «Rabbit» (κουνέλι), έξι μήνες πριν την Vespa της Piaggio, ευτυχώντας να ζήσουν με αυτό μια πρωτόγνωρη εμπορική επιτυχία που κράτησε μέχρι το 1968. Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση αυτού του scooter, του πρώτου στα ιαπωνικά χρονιά, η κυβέρνηση της χώρας επέβαλε στον μητρικό όμιλο (που τότε αναφερόταν ως «Fuji Sangyo») να διασπαστεί σε δώδεκα θυγατρικές εταιρείες. Η «Fuji Heavy Industries» ήταν η μόνη που διατήρησε στην μετά «Nakajima» εποχή την πλήρη ονομασία της, συνεχίζοντας δίχως κανένα πρόβλημα να παράγει το δημοφιλές δίκυκλό της.
Ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50 η οικονομία της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου είχε βελτιωθεί αρκετά, με τη ζήτηση για scooters να οπισθοχωρεί προς χάριν της μετακίνησης με τετράτροχα οχήματα. Μέχρι τότε η «Fuji Heavy Industries» είχε προσθέσει στις δραστηριότητές της την παραγωγή αμαξωμάτων για λεωφορεία, αλλά και μια σειρά από κινητήρες, που κατασκεύαζε για λογαριασμό της Nissan. H πρώτη απόπειρα της εταιρείας να εισαγάγει στη γκάμα της ένα αυτοκίνητο προέκυψε το 1954, με το τετράθυρο sedan «Ρ-1» των 1.500 κυβικών εκατοστών, που κατασκευάστηκε σε είκοσι μόλις μονάδες. Ο λόγος που η παραγωγή του ήταν τόσο μικρή εξηγείται από το γεγονός ότι η «Fuji Heavy Industries» σε σύντομο χρονικό διάστημα άλλαξε τον προσανατολισμό της, επιζητώντας αμεσότερα κέρδη με κάτι πιο μικρό.
Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τόκιο το 1955, μια παράξενη κατασκευή με δύο τροχούς μπροστά και έναν πίσω, απέσπασε το ζωηρό ενδιαφέρον των επισκεπτών. Επρόκειτο για ένα νέο μοντέλο από την «Fuji Heavy Industries», που από κατασκευαστικής πλευράς είχε στόχο να «γεφυρώσει» το κενό μεταξύ ενός scooter και ενός μικρού αυτοκινήτου. Με monocoque πλαίσιο και αμάξωμα κατασκευασμένο από ένα είδος πολυεστέρα (FRP fiberglass), το πισωκίνητο «Cabin» σχεδιάστηκε από τον Ryuichi Tomiya, δημιουργό επίσης του μικροσκοπικού μοντέλου «Flying Feather». Έπαιρνε κίνηση από ένα μονοκύλινδρο δίχρονο αερόψυκτο μηχανικό σύνολο, χωρητικότητας 121,7 κυβικών εκατοστών, το οποίο απέδιδε 5,5 ίππους και συνδυαζόταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων των τριών σχέσεων. Με βάρος μόλις 130 κιλά, μπορούσε να αναπτύξει τελική ταχύτητα 45 χιλιομέτρων την ώρα (ή 60 σύμφωνα με άλλες πηγές).
Όμως, παρά την απλότητα των χαρακτηριστικών του και την πολύ μικρή κατανάλωση σε καύσιμο, δεν μπόρεσε να μακροημερεύσει. Αιτία ο σκληρός ανταγωνισμός στην ιαπωνική αγορά, καθώς εκτός από μικρά αυτοκίνητα περιλάμβανε πλέον και μοτοσικλέτες. Ασφαλώς, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και τα χρήματα που απαιτούνταν για την απόκτησή του, που σε συνάρτηση με τις προτάσεις των αντιπάλων του δεν ήταν λίγα. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να κατασκευαστεί σε 85 μόλις μονάδες, από τις οποίες στους καιρούς μας επιζούν μόνο τρεις. Παρά ταύτα, η χρονιά που η παραγωγή του σταμάτησε (1958) ήταν σημαδιακή για την εταιρεία, αφού τότε παρουσιάστηκε το kei-car «360», το πρώτο Subaru μαζικής παραγωγής.