Η ολική επαναφορά του διάσημου τριψήφιου κωδικού «600» της Fiat στον κόσμο της Αυτοκίνησης, δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε ένα ταξίδι στο παρελθόν, από την πρώτη γενιά ως το «Seicento» των αρχών της νέας χιλιετίας.
Όλα ξεκίνησαν στο Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1955, όπου η ιταλική εταιρεία προσήλθε με ένα εκπληκτικής σύλληψης μικρό τετραθέσιο αυτοκίνητο, με 4κύλινδρο σε σειρά κινητήρα των 633 κυβικών εκατοστών τοποθετημένο πίσω. Το «600», που ήταν το πρώτο Fiat με «όλα πίσω», έγινε αμέσως εμπορική επιτυχία σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Παράλληλα, εμφανίστηκε σε μία ακόμη έκδοση έξι θέσεων και με πολύ έξυπνη εκμετάλλευση χώρων, μένοντας στην ιστορία ως το πρώτο «Multipla» (εκείνο το αυτοκίνητο διατηρεί ακόμη και σήμερα τον τίτλο του μικρότερου πολυμορφικού οχήματος παραγωγής που εμφανίστηκε ποτέ).
Το 1960 η χωρητικότητα των κινητήρων που εξόπλιζαν τα «εξακοσαράκια» ανέβηκε στα 767 κ.εκ., με την ιπποδύναμη να αγγίζει τους 30 ίππους. Πέντε χρόνια αργότερα (όταν εκείνα είχαν ξεπεράσει πια τα δύο εκατομμύρια μονάδες) αντεστράφη η φορά ανοίγματος των θυρών, δίνοντας στην τελευταία έκδοση του 600 (σειρά D) μια λιγότερο «αντισυμβατική» φυσιογνωμία.
Με μήκος μόλις 3,22 μέτρα, η τιμή πώλησής του ήταν 590.000 λιρέτες (σε 8.680 ευρώ ή 9.440 δολάρια ΗΠΑ σε αξίες του 2023). Ο συνολικός αριθμός που παρήχθη από το 1955 έως το 1969 στο εργοστάσιο Mirafiori του Τορίνο, το οποίο επισκέφθηκε και η «θεά του ιταλικού κινηματογράφου» Σοφία Λόρεν, ήταν 2.695.197 μονάδες.
Το Fiat 600 του 1955 αποτέλεσε το πρότυπο για το 500 δεύτερης γενιάς που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, το οποίο αντέγραψε σε μεγάλο βαθμό τη διάταξη και το σχήμα του 600. Αργότερα, το 600 αποτέλεσε επίσης την πλατφόρμα για το μεγαλύτερο 850, που παρουσιάστηκε το 1964, το οποίο συνυπήρξε με το 600 στη γκάμα της Fiat για πέντε χρόνια, μέχρι που το 600 ακυρώθηκε.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ‘50, ‘60, ‘70 και ‘80 πολλές μονάδες του Fiat 600 κατασκευάστηκαν κατόπιν αδείας από τη μητρική εταιρεία σε χώρες όπως η Ισπανία (ως Seat 600), όπου έγινε το πολιτιστικό σύμβολο του ιβηρικού θαύματος και είχε το προσωνύμιο Seiscientos, η Αργεντινή όπου είχε το παρατσούκλι Fitito (υποκοριστικό του Fiat) και η πρώην Γιουγκοσλαβία με το εμπορικό σήμα της Zastava, όπου το αποκαλούσαν Fića ή Fićo.
Το «εξακοσαράκι» της επόμενης γενιάς ήταν συνδυασμός των χαρακτηριστικών δύο διαφορετικών, επιτυχημένων μοντέλων: ο δικύλινδρος πλέον κινητήρας παρέμεινε πίσω όπως στο Nuova 500, αν και η χωρητικότητά του αυξήθηκε στα 594 κ.εκ., ενώ σχεδιαστικά παρέπεμπε στο «127» που είχε παρουσιαστεί νωρίτερα. Το Fiat 126 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Τορίνο το 1972 κι αποδείχθηκε ανθεκτικό στο χρόνο μένοντας στην παραγωγή ως το 1991, αφού πρώτα πέρασε από δύο σημαντικές αναβαθμίσεις: τo 1977 εξοπλίστηκε με κινητήρα 652 κ.εκ., ενώ δέκα χρόνια αργότερα ανανεώθηκε με το υδρόψυκτο μηχανικό σύνολο των 704 κ.εκ.
Η λογική διεύρυνσης κι επέκτασης του 600 με στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτοκίνητα μεγαλύτερης κλάσης ενισχύθηκε με την εμφάνιση του Seicento το 1998, του οποίου η χωρητικότητα του κινητήρα (1.108 κ.εκ.) ξεπέρασε τον ακριβή ορισμό της κατηγορίας. Το μικρότερο μοντέλο της Fiat, με 54 ίππους ισχύος, αρίθμησε περίπου 1.330.000 μονάδες παραγωγής και έμεινε στην παραγωγή μέχρι το 2010. Το 2005, στα 50 χρόνια του Fiat 600 κυκλοφόρησε και σε μια πλούσια, επετειακή έκδοση υψηλών προδιαγραφών, την «50th».
