Η ιστορία της F1 θα είχε γραφτεί διαφορετικά για τον Gilles Villeneuve, που γεννήθηκε σαν σήμερα, αν οι τροχοί της Ferrari δεν είχαν ακουμπήσει τους τροχούς της March εκείνο το άθλιο πρωινό στο Zolder.
O Gilles Villeneuve, εκτός των άλλων, ήταν ο πρώτος οδηγός της Ferrari που κέρδισε Grand Prix με υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα. Χάθηκε στις 8 Μαΐου 1982, στην απρόσωπη πίστα του Zolder στο Βέλγιο. Ο μεγαλύτερος υπεύθυνος γι αυτό το θάνατο ήταν το σασί της Ferrari 126C, που διαλύθηκε μη μπορώντας να συγκρατήσει το σώμα του. Είχε προηγηθεί επαφή με τους τροχούς του μονοθεσίου του Jochen Mass, που πολλοί τότε κατηγόρησαν ως υπεύθυνο. Όμως, δεν είχαν δίκιο…
Ο Gilles Villeneuve ήταν απρόβλεπτος και κανένας από τους υπόλοιπους οδηγούς της Formula 1 δεν ήξερε ποτέ από ποια πλευρά η Ferrari του θα επιχειρούσε να προσπεράσει. Αρκετοί αγώνες του κατέληξαν στα προστατευτικά σύρματα της πρώτης στροφής, αμέσως μετά την εκκίνηση. Ο θεαματικός Γαλλοκαναδός έπρεπε οπωσδήποτε να περάσει μπροστά, άσχετα αν μπορούσε ή αν χώραγε.
Η επιλογή του για την Ferrari αποφασίστηκε από τον «Κομεντατόρε», που αδιαφόρησε για το γεγονός ότι ο νεαρός ήταν μια άγνωστη οντότητα για τη Formula 1. Eίχε κάνει μόνο ένα Grand Prix με την McLaren στο Silverstone το 1977, όπου απλώς τερμάτισε. Στο τέλος της επόμενης περιόδου ο Enzo Ferrari δικαιώθηκε, βλέποντας τον Gilles Villeneuve να κερδίζει με την 312Τ3 την πρώτη του νίκη στο Μόντρεαλ, μπροστά στους συμπατριώτες του.
Το 1979 μαζί με τον Jody Scheckter συνέθεσαν ένα τρομερό δίδυμο, το καλύτερο από την εποχή των Phil Hill και Wolfgang von Trips, που έφερε στο Μaranello και τους δύο παγκόσμιους τίτλους στο τέλος της χρονιάς.
Χρειάστηκε να κάνει μεγάλη υπομονή το 1980, με τα αρνητικά αποτελέσματα της Ferrari 312 T5, ενός από τα χειρότερα μονοθέσια στην ιστορία της Scuderia στη Formula 1. Άλλωστε, γνώριζε ότι θα είχε εκείνος τον πρώτο λόγο στα υπερτροφοδοτούμενα μονοθέσια που προετοίμαζε η ιταλική εταιρεία.
Οι δύο νίκες του 1981 με τους νέους V6 κινητήρες υπόσχονταν πολλά, καθώς η ορμή του Καναδού δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο στους οδηγούς των αγώνων της δεκαετίας του 1950 (περισσότερο από όλους, θύμιζε τον Jose Froilan Gonzalez, τον Αργεντινό που κέρδισε την πρώτη νίκη για λογαριασμό της Ferrari το μακρινό 1951 στο Silverstone).
Για το 1982 ήξερε πως βασικοί αντίπαλοί του για τον παγκόσμιο τίτλο ήταν οι Ligier, oι Renault, οι Williams και ο Nelson Piquet. Δεν φανταζόταν όμως πως ανάμεσά τους θα βρισκόταν και ο σύντροφός του στην ομάδα, ο Didier Pironi. To κατάλαβε το 1982 στο San Marino, όταν ο Γάλλος τον προσπέρασε και του πήρε τη νίκη. Ανέβηκε πολύ θυμωμένος στο podium, σκεπτόμενος ίσως τις μελλοντικές του μάχες με τον φιλόδοξο Γάλλο ομόσταυλό του. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να του διεκδικήσει εκείνο το πρωτάθλημα, όμως ο θάνατος πρόλαβε να μιλήσει πρώτος στον επόμενο κιόλας αγώνα.