De Lorean DMC-12

1 Νοεμβρίου, 2016

Το άτυχο από εμπορικής πλευράς φουτουριστικό μοντέλο του οραματιστή John De Lorean, που έγινε διάσημο από τη συμμετοχή του στην κινηματογραφική τριλογία «back to the future».

Το DMC-12 ήταν ένα τολμηρής σχεδίασης sport αυτοκίνητο, που κατασκευαζόταν από τον Ιανουάριο του 1981 έως τον Δεκέμβριο του 1982 στη Βόρεια Ιρλανδία, σε ένα προάστιο του Μπέλφαστ. Απευθυνόταν κυρίως στην αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και έμελλε να είναι το μοναδικό μοντέλο που παρήγαγε η συγκεκριμένη εταιρεία, στα χρόνια που δραστηριοποιήθηκε ως κατασκευαστής. Κυρίαρχο πρόσωπο πίσω από την όλη ιστορία ήταν ο John De Lorean, γεννημένος τον Ιανουάριο του 1925 στη μητρόπολη του αμερικανικού αυτοκινήτου, στο Ντιτρόιτ. Εκεί έζησετα νεανικά του χρόνια, ενώ στην ίδια πόλη ολοκλήρωσε μετέπειτα τις σπουδές του. Φιλόδοξος, με υπερβολική αυτοπεποίθηση και γνώση των δυνατοτήτων του, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα διοικητικά στελέχη στην ιστορία. Όμως, λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του 1970, εγκατέλειψε μια καριέρα με τεράστιες υποσχέσεις στη General Motors, προκειμένου να δημιουργήσει ένα δικό του μοντέλο με χαρακτηριστικά supercar, που να μπορεί να πωλείται σε προσιτή τιμή. Στην θητεία του στην GM (1956-1973) συμπεριλαμβάνεται, μεταξύ άλλων επιτυχιών του, η σπουδαία εμπορική σταδιοδρομία της Pontiac «GTO» στην αγορά.

Από την ελπίδα στην απελπισία

Τον Οκτώβριο του 1976 o John παρουσιάζει στην παγκόσμια σκηνή το αρχικό πρωτότυπο του De Lorean DMC-12, που ήταν σχεδιασμένο από την Ιtal Design, με πλαίσιο κατασκευασμένο από τη Lotus και πόρτες που άνοιγαν σαν «φτερά γλάρου». Το μοντέλο εφοδιαζόταν με κινητήρα V6 των 2.85 λίτρων, τοποθετημένο στο κέντρο του αμαξώματος, που ήταν προϊόν συνεργασίας των Peugeot –Renault –Volvo. Το πρώτο αυτοκίνητο αυτού του τύπου κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 21 Ιανουαρίου 1981, στο προάστιο Ντάνμαρι του Μπέλφαστ. Η πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας ζούσε τότε ταραγμένες ημέρες, με τον ενοπλο αγώνα του απελευθερωτικού στρατού της χώρας (IRA) ενάντια στην κατοχή της από τη Μεγάλη Βρετανία. Πολύνεκρες εκρήξεις βομβών, ματωμένες διαδηλώσεις, απεργίες πείνας μέχρι θανάτου και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του βρετανικού στρατού έφερναν συχνά το χάος. Aυτή η κατάσταση επηρρέασε αρνητικά την ομαλή πορεία του φιλόδοξου μοντέλου, δημιουργώντας προβλήματα στις παραγγελίες και στην ποιότητα κατασκευής του. Ο συνδυασμός όλων αυτών με την έλλειψη ρευστότητας, δεν επέτρεψε στο DMC-12 να ορθοποδήσει εμπορικά. Το εγχείρημα κατέρρευσε, και μάλιστα με κρότο: Τον Οκτώβριο του 1982 ο John De Lorean συνελήφθη και βρέθηκε πίσω από τα σίδερα της φυλακής ως το καλοκαίρι του 1984, καταδικασμένος για εισαγωγή και εμπόριο κοκαΐνης. Στην απολογία του, ισχυρίστηκε πως κατέφυγε σε αυτήν την απονεννοημένη ενέργεια, στην αγωνία του να βρει κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει τη δουλειά του.

Aπόηχος…

Tον Αύγουστο του 1985 το Yugo παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην αμερικάνικη αγορά, ύστερα από πρωτοβουλία του εμπνευστή του DMC-12, που σε συνεργασία με τη Chevrolet προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια του μετά την αποφυλάκισή του. Tο μικρό γιουγκοσλαβικό αυτοκίνητο απέτυχε όμως παταγωδώς στις HΠA, καθώς η χαμηλή ποιότητα κατασκευής του έδιωχνε κάθε υποψήφιο αγοραστή. Στο τέλος κατάντησε μάλιστα να προσφέρεται ως δώρο, σε όποιον διάλεγε να οδηγήσει κάποια από τα ακριβά μοντέλα της μεγάλης εταιρείας του Nέου Kόσμου. Περιπετειώδης υπήρξε και η προσωπική ζωή του John De Lorean, που συχνά γινόταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Έκανε δύο γάμους με ισάριθμα διαζύγια, ο δεύτερος με το supermodel Κριστίνα Φεράρε, από την οποία απέκτησε ένα γιό και μια κόρη. Θυελλώδεις υπήρξαν και οι ερωτικές σχέσεις του με διάσημες σταρ της εποχής, όπως η Ούρσουλα Άντρες, η Κάντις Μπέργκεν και η Νάνσυ Σινάτρα. Έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2005, έχοντας προλάβει να δει το αυτοκίνητό του να γίνεται διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο, χάρις στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην κινηματογραφική τριλογία «back to the future». Παρά τα προβλήματά του με το νόμο, δεν πρέπει να τον χαρακτηρίσουμε από αυτά και μόνο: Υπήρξε ένας άνθρωπος τολμηρός και φιλόδοξος, του οποίου η επιχειρηματική σταδιοδρομία μπορεί ιστορικά να παραλληλιστεί με εκείνη του Preston Tucker, που στις αρχές της δεκαετίας του ’50 προσπάθησε να «σπάσει» το «Βig Three» της αυτοκινητοβιομηχανίας των ΗΠΑ με το επίσης επαναστατικό, αλλά εξίσου άτυχο μοντέλο που έφερε το όνομά του.