«Αν ήσουν άνω των 11 ετών (ή αν δήλωνες αυτή την ηλικία και οι άλλοι έκαναν πως σε πίστευαν) είχες το δικαίωμα να καθήσεις πίσω από το τιμόνι και να κάνεις δύο-τρεις γύρους, με κόστος που κυμαινόταν από 20 έως 50 πφένιχ».
Η δεκαετία του ’50 ήταν δύσκολη για την χωρισμένη στα δύο μεταπολεμική Γερμανία, αλλά υπήρχαν και μικρές χαρές, ειδικά αν ήσουν ένα παιδί που μεγάλωνε στην πόλη του Αμβούργου. Στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας όλοι οι κάτοικοι ήξεραν καλά τα μικρά αυτοκινητάκια της παιδικής χαράς του Claus Hagenbeck, που μπορούσες να ακούσεις το γνώριμο κουδούνισμα των δίχρονων κινητήρων τους ακόμη και μέσα από το τραμ που γειτόνευε με τη διαδρομή τους. Ο ιδιοκτήτης του παιδότοπου είχε χαράξει μια υποτυπώδη κυκλική πίστα, μέσα στην οποία κάθε νεαρός ή νεαρή είχε τη δυνατότητα να βάλει το πόδι του βαθιά στο γκάζι και να ονειρευτεί πως ανταγωνιζόταν τα είδωλα των αγώνων αυτοκινήτου της εποχής, τον Juan Manuel Fangio και τον Stirling Moss. Βέβαια, όταν μιλάμε για γκάζι, μη φανταστείτε τίποτε υπερβολές. Για να έχετε μια τάξη μεγέθους, αρκεί να σας αναφέρουμε ότι έβαλε στο χέρι ένα από αυτά κάποιος επιδέξιος οδηγός και με τις κατάλληλες βελτιωτικές αναβαθμίσεις κατάφερε να αναπτύξει την εξωφρενική ταχύτητα των 35 χιλιομέτρων την ώρα!
Τρυφερά, αθώα χρόνια
«Αν ήσουν άνω των 11 ετών (ή έστω αν δήλωνες αυτή την ηλικία και οι άλλοι συγκαταβατικά έκαναν πως σε πίστευαν) είχες το δικαίωμα να καθήσεις πίσω από το τιμόνι και να κάνεις δύο-τρεις γύρους, με κόστος που κυμαινόταν από 20 έως 50 πφένιχ. Για να ξεκινήσεις να ονειρεύεσαι πως είσαι πιλότος και πως τρέχεις στο Nurburgring, έπρεπε να σε σπρώξει το προσωπικό της επιχείρησης, αφού δεν υπήρχε μίζα. Στη διάθεσή σου είχες ό,τι ευκολότερο, καθώς έπρεπε να χειριστείς μόνο το γκάζι και το φρένο, ενώ καύσιμό σου ήταν το φυσικό αέριο. Τώρα, αν είχες μέσα σου λίγη δημιουργική πονηριά και οδηγούσες πολύ μακριά προς τα αριστερά προκειμένου να αποφύγεις την εποπτεία του προσωπικού, έκλεβες έναν ακόμη γύρο ευχαρίστησης». Είναι απίστευτο το πόσοι άνθρωποι στο Αμβούργο έχουν στο «σκληρό» τους δίσκο αυτές τις αναμνήσεις, ανεξίτηλες παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει!
Ένα σύμβολο για την πόλη…
Για σχεδόν 25 χρόνια, από το 1948 μέχρι το 1972, το Cuno Bistram που πήρε το όνομά του από τον άνθρωπο που το κατασκεύασε, έδωσε χαρά σε δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) χιλιάδες παιδιά. Ασφαλώς, για τη μακροβιότητά του έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι της παιδικής χαράς φρόντιζαν να διορθώνουν κάθε μικροβλάβη και να καλύπτουν τις αναπόφευκτες γρατζουνιές στο αμάξωμά του. Ο δημιουργός του, γόνος μιας από τις πιο γνωστές οικογένειες στο Αμβούργο, δεν είχε στο ενεργητικό του μακράς πνοής εφευρέσεις, αλλά μόνο κάποιες αμφίβολης χρησιμότητας και βιωσιμότητας, όπως κι ο ίδιος έλεγε όταν έκανε την αυτοκριτική του. Ωστόσο, κατάφερε να δώσει στα παιδιά ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι σε δύσκολες εποχές και να κερδίσει την εκτίμηση της τοπικής κοινωνίας.
Ο θάνατός του τον Φεβρουάριο του 1973 ήταν σκληρός και άδικος, καθώς προήλθε από τροχαίο ατύχημα στους δρόμους της αγαπημένης του πόλης. Σαράντα χρόνια αργότερα οι κόρες του Monika και Gesine Bistram, σε συνεργασία με τον γηραιό πλέον Claus Hagenbeck, κατάφεραν να συγκεντρώσουν τέσσερα αυτοκινητάκια από τα περίπου 50 που κατασκευάστηκαν συνολικά και να τα δωρίσουν στο Μουσείο Εργασίας του Αμβούργου. Αργότερα βρέθηκε κι άλλο ένα, που συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα αποκατάστασης, η ολοκλήρωση του οποίου θα διαρκέσει αρκετά χρόνια. Ύστερα θα εκτεθούν με κάθε επισημότητα στο κοινό και σίγουρα θα είναι πολλοί εκείνοι που θα κλάψουν, ενθυμούμενοι με νοσταλγία την παιδική τους ηλικία.
Οne-off
Το 1954 ο Cuno Bistram έφτιαξε μια μοναδική και πολύ βελτιωμένη έκδοση αυτού του ελκυστικού μικρού μονοθεσίου, χωρίς να αλλάξει τα βασικά στοιχεία του αυτοκινήτου που έγραφε ήδη τη δική του ιστορία στον παιδότοπο δίπλα στο λιμάνι. Το σωληνωτό και τύπου σκάλας πλαίσιό του ήταν καμωμένο από χάλυβα, ενώ οι εμπρός αναρτήσεις του ήταν ανεξάρτητες. To κιτρινοπράσινο όχημα έπαιρνε κίνηση από ένα δίχρονο μονοκύλινδρο μηχανικό σύνολο της ILO, χωρητικότητας 146 κυβικών εκατοστών και απόδοσης 6,7 ίππων. Η ισχύς αυτή ήταν αρκετή για να μπορεί το βάρους 180 κιλών τετράτροχο να αναπτύξει τελική ταχύτητα εξήντα χιλιομέτρων την ώρα. Κι αυτή τη φορά, υπήρχε ένα κανονικό κιβώτιο ταχυτήτων, των τριών σχέσεων. Στις ημέρες μας, αυτό το ξεχωριστό Cuno Bistram βρίσκεται σε ένα μουσείο αφιερωμένο ειδικά στα microcars, στην Πολιτεία της Τζώρτζια των ΗΠΑ.