Colin for ever

 

ΜΕ μία λέξη… θρύλος. Ίσως σε αυτό να συνέβαλε και ο άδικος χαμός του, αλλά ο Κόλιν ΜακΡέι θα μείνει στην ιστορία ως ο οδηγός ράλλυ που άγγιξε περισσότερο από κάθε άλλον τις καρδιές του κόσμου αλλά και άλλαξε την εικόνα που οι μη μυημένοι είχαν για τους οδηγούς ράλλυ… Αναμφίβολα, μέχρι την εμφάνιση του Σκοτσέζου οι οδηγοί του WRC δεν αποτελούσαν σταρ. Αυτό άλλαξε με την παρουσία του σπουδαίου Κόλιν. 

Το στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίσει είναι, φυσικά, ο τρόπος που οδηγούσε: φλατ άουτ, ή ελληνιστί στο όριο. Ο Σκοτσέζος δεν ακολουθούσε τακτικές και στρατηγικές. Έμπαινε στο αγωνιστικό αυτοκίνητο, και, από τη στιγμή που ο κινητήρας έπαιρνε ζωή, το γκάζι ήταν κολλημένο στο πάτωμα. Κάτι που τον οδήγησε στην κατάκτηση 25 νικών στο θεσμό. Μπορεί οι τίτλοι να μη λένε την αλήθεια, αφού μόλις μία φορά στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής, το 1995, αλλά αυτό λίγη σημασία είχε για τους φίλους του σπορ. Τα ρίσκα που έπαιρνε, οι ατελείωτες πλαγιολισθήσεις ακόμα και ο τρόπος που έβγαινε από το δρόμο, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τα αυτοκίνητά του, τον έκαναν να ξεχωρίζει. Η ταχύτητα έρεε στις φλέβες του όπως τα ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια σε έναν κοινό θνητό. Παράλληλα, το πείσμα και η αποφασιστικότητά του παρέμειναν χαρακτηριστικά του αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, αφού ποτέ δε συμβιβάστηκε, ούτε φόρεσε προσωπείο. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν γνήσιος, και ποτέ δεν υποδύθηκε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν. Όταν ο συμπατριώτης του Ρίτσαρντ Μπερνς έφυγε από τη ζωή, ο ίδιος είχε πει: «Ήταν ένας γνήσιος χαρακτήρας στον κόσμο των αγώνων, και θα μας λείψει». Τι να πει κανείς για τον ΜακΡέι… 

 

Με τον πατέρα του, Τζίμι, να αποτελεί έναν από τους πρωταγωνιστές του Πρωταθλήματος Βρετανίας και Σκοτίας, ήταν αναμενόμενο ο Κόλιν να εμπλακεί στους αγώνες αυτοκινήτου. Ωστόσο, είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος δεν ήθελε να πάρει μέρος σε αγώνες ράλλυ, αφού το πάθος του ήταν το μοτοκρός! Τουλάχιστον, μέχρι να του απαγορεύσει η μητέρα του την ενασχόληση με τις μοτοσικλέτες. Έτσι, το Vauxhall Nova αποτέλεσε το πρώτο αγωνιστικό όπλο του, με το οποίο κατάφερε να συγκεντρώσει τα βλέμματα επάνω του. Ενδιαφέρουσες είναι οι δηλώσεις του πρώην μάνατζερ της Ralliart, Άντριου Κάουαν, ο οποίος έλεγε «δεν μπορούσα να πιστέψω στο θέαμα του μικρού Vauxhall στα βρετανικά δάση». Στη συνέχεια, οι επιδόσεις του ήταν αντίστοιχες με Ford Sierra, χωρίς όμως να τις συνδυάζει με το αποτέλεσμα. Και κάποια στιγμή σε εκείνο το σημείο εμφανίζεται ο Ντέιβιντ Ρίσταρντς, ο οποίος και αποφασίζει να του δώσει την ευκαιρία να οδηγήσει στο Πρωτάθλημα της Μ. Βρετανίας το Subaru Legacy στην πρώτη χρονιά εμπλοκής της ιαπωνικής εταιρείας διά χειρός Prodrive. 

Αυτό ήταν και το σημείο κλειδί στην καριέρα του, αφού ανάμεσα στις δύο πλευρές χτίζεται μια σχέση που διαρκεί μία δεκαετία. Η πορεία και των δύο πλευρών είναι παράλληλη, με τον Σκοτσέζο να χαρίζει το 1993 στη Subaru την πρώτη της νίκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Αυτή είναι και η αρχή της λαμπρής ιστορίας που ακολουθεί. Ο ΜακΡέι κερδίζει αγώνες και ο πρώτος τίτλος έρχεται το 1995. Η συνέχεια είναι αντίστοιχη σε επίπεδο νικών, αλλά λάθη και αρκετές έξοδοι του στερούν τη δυνατότητα να κερδίσει και πάλι το πρωτάθλημα… Παράλληλα, το μάρκετινγκ της Subaru εργάζεται σκληρά, και ο ΜακΡέι δεν είναι πλέον ένας απλός οδηγός αγώνων, αλλά ένα είδωλο για τη νέα γενιά… 

 

 

Το 1998 οι σχέσεις του με τη Subaru δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Ο ίδιος καταφέρνει να σημειώσει νίκες, αλλά μηχανικά προβλήματα στις περισσότερες των περιπτώσεων του στερούν τη δυνατότητα να διεκδικήσει και πάλι τον τίτλο. Την ίδια ώρα, στη Ford ο Μάλκολμ Γουίλσον ετοιμάζεται να παρουσιάσει το κόνσεπτ του Focus, ενώ Ford και Martini του παρέχουν τη δυνατότητα να έχει ένα απλησίαστο για την εποχή budget. Ο Βρετανός μάνατζερ δεν το σκέφτεται πολύ και προτείνει ένα μυθικό συμβόλαιο στον ΜακΡέι, το οποίο και τον καθιστά τον πιο ακριβοπληρωμένο αθλητή στην ιστορία του σπορ. Την ίδια ώρα, ο Σκοτσέζος μετατρέπεται σε σταρ, με τα είδη που φέρουν το όνομά του να γίνονται ανάρπαστα αλλά και το ομώνυμο παιχνίδι να τον κάνει παγκοσμίως γνωστό. Μικροί και μεγάλοι συνδέουν το όνομα «ΜακΡέι» με το WRC, και ο ίδιος βοηθά τα μέγιστα στην ανάπτυξη του σπορ και την προβολή του παγκοσμίως. Στο αγωνιστικό μέρος, από την πρώτη του χρονιά στη Ford σημειώνει νίκες, παρά τη νεότητα του αυτοκινήτου. Ωστόσο, και στην περίπτωση της Ford o τίτλος δεν έρχεται και ο Σκοτσέζος σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του. Η κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου, όμως, του έχει γίνει πλέον εμμονή… 

 

Οι σχέσεις του με τη Ford είναι οριακές, και στο τέλος του 2002 αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα. Να πάρει μεταγραφή στη Citroen, η οποία και ετοιμάζεται το 2003 για την πρώτη της χρονιά πλήρους εμπλοκής στο θεσμό. Στην ίδια ομάδα, όμως, βρίσκονται και ο πολύς Κάρλος Σάινθ αλλά και κάποιος νεαρός ταλαντούχος με το όνομα Σεμπαστιάν Λεμπ. Το αποτέλεσμα γνωστό. Ο ΜακΡέι δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς του νεαρού Γάλλου, κάνει λάθη και μένει μακριά από νίκες και θετικά αποτελέσματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά ο Σκοτσέζος να μείνει εκτός WRC ύστερα από δέκα χρόνια συνεχούς παρουσίας. Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο, κάτι που όλοι γνωρίζουν, τουλάχιστον σε επίπεδο προβολής και ενδιαφέροντος από τον κόσμο, ο οποίος ζητά επίμονα την επιστροφή του. Ο ίδιος ασχολείται και με άλλες μορφές αγώνων. Συμμετέχει στο Παρίσι-Ντακάρ και επιλεκτικά στο Πρωτάθλημα FIA GT αλλά και σε αγώνες ράλλυ της Αμερικής. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού έχει αρχίσει μια νέα μανία γύρω από το πρόσωπό του, και η Skoda στα τέλη του 2005 του δίνει την ευκαιρία να οδηγήσει ένα Fabia WRC στο Ράλλυ της Αυστραλίας. Ο ΜακΡέι αποφασίζει να κλείσει στόματα, και μέχρι τη στιγμή που τίθεται εκτός αγώνα ύστερα από λάθος των μηχανικών του είναι 2ος Γενικής (!) με ένα σαφώς υποδεέστερο αυτοκίνητο. Παρʼ όλα αυτά, καμία πρόταση δεν έρχεται, και απλώς το 2006 αντικαθιστά τον τραυματία Λεμπ στο Ράλλυ Τουρκίας στην τελευταία του εμφάνιση στο WRC. Ο Σκοτσέζος το 2007 αρχίζει να εργάζεται επάνω στην επιστροφή του στο θεσμό, και, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι πολύ κοντά στην υλοποίηση του στόχου του. Μόνο που η μοίρα έχει διαφορετική γνώμη. Στις 15 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ο ίδιος, ο γιος του και ένας οικογενειακός φίλος επίσης με το παιδί του βρίσκουν τραγικό θάνατο ύστερα από πτώση του ελικοπτέρου που ο ίδιος πιλοτάρει πάνω από το Λάρνακ, την ιδιαίτερη πατρίδα του. Η αντίδραση του κόσμου είναι μοναδική, συγκινητική, αλλά ανίκανη να τον γυρίσει πίσω. Σαν κάποια ανώτερη δύναμη να θέλησε να επισφραγίσει ότι αυτός ο Σκοτσέζος έπρεπε να χαραχτεί στη μνήμη των πάντων ως θρύλος._ Π. Τ. 

 

Αναμφίβολα, ανάμεσα στον ΜακΡέι και στο Ακρόπολις υπάρχει μια σχέση αγάπης. Ως μετρ των χωμάτινων ειδικών, είχε τον τρόπο του και στο δικό μας αγώνα να οδηγεί στο όριο, αποφεύγοντας την καταπόνηση του αυτοκινήτου. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο πολυνίκης του Ράλλυ Ακρόπολις, με πέντε νίκες. Η πρώτη ήρθε το 1996 με το Subaru Impreza, ενώ με τους «Μπλε» ακολούθησε ακόμα μία το 1998. Οι υπόλοιπες τρεις σημειώθηκαν την τριετία 2000-2002, με τον Κόλιν να κερδίζει και την καρδιά των Ελλήνων θεατών, οι οποίοι τον είχαν λατρέψει για τον τρόπο οδήγησής του, που αναμφίβολα ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μας. Όπλο του το Ford Focus, του οποίου την αξιοπιστία εκμεταλλεύτηκε για να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του εθνικού μας αγώνα με ένα ρεκόρ το οποίο δύσκολα θα καταρριφθεί. 

 

Πρωταθλητής Σκοτίας 1988

Πρωταθλητής Μ. Βρετανίας 1991, 1992

Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1995 

 

Ράλλυ Ν. Ζηλανδίας 1993 (Subaru Legacy RS)

Ράλλυ Ν. Ζηλανδίας 1994 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Μ. Βρετανίας 1994 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Ν. Ζηλανδίας 1995 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Μ. Βρετανίας 1995 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Ακρόπολις 1996 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Σαν Ρέμο 1996 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Καταλονίας 1996 (Subaru Impreza 555)

Ράλλυ Σαφάρι 1997 (Subaru Impreza ʼ97)

Ράλλυ Κορσικής 1997 (Subaru Impreza ʼ97)

Ράλλυ Σαν Ρέμο 1997 (Subaru Impreza ʼ97)

Ράλλυ Αυστραλία 1997 (Subaru Impreza ʼ97)

Ράλλυ Μ. Βρετανία 1997 (Subaru Impreza ʼ97)

Ράλλυ Πορτογαλία 1998 (Subaru Impreza ʼ98)

Ράλλυ Κορσική 1998 (Subaru Impreza ʼ98)

Ράλλυ Ακρόπολις 1998 (Subaru Impreza ʼ98)

Ράλλυ Σαφάρι 1999 (Ford Focus WRC)

Ράλλυ Πορτογαλία 1999 (Ford Focus WRC)

Ράλλυ Καταλονίας 2000 (Ford Focus WRC ʼ00)

Ράλλυ Ακρόπολις 2000 (Ford Focus WRC ʼ00)

Ράλλυ Αργεντινής 2001 (Ford Focus WRC ʼ01)

Ράλλυ Κύπρου 2001 (Ford Focus WRC ʼ01)

Ράλλυ Ακρόπολις 2001 (Ford Focus WRC ʼ01)

Ράλλυ Ακρόπολις 2002 (Ford Focus RS WRC ʼ02)

Ράλλυ Σαφάρι 2002 (Ford Focus RS WRC ʼ02) 

 

Για κάποιους το όνομα «Κόλιν ΜακΡέι» είναι συνυφασμένο με τα μπλε Subaru Impreza, αφού με την ιαπωνική εταιρεία ανδρώθηκε στο WRC αλλά και κατέκτησε το μοναδικό του τίτλο στο θεσμό. Αν υπάρχει ένα αγωνιστικό μοντέλο το οποίο έγραψε ιστορία χάρη και στο σπουδαίο Σκοτσέζο, όμως, αυτό είναι το Ford Focus WRC. Ο ΜακΡέι πήρε τη μεγάλη απόφαση και μεταγράφηκε στην ομάδα του Μάλκολμ Γουίλσον σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή της ιστορίας της εταιρείας, αφού το Focus αντικαθιστούσε ένα ιστορικό μοντέλο στο χώρο των αγώνων, το Escort. Ο ίδιος αποτέλεσε τον εξελικτή του, και ουσιαστικά το τοποθέτησε ανάμεσα στα κορυφαία του θεσμού από την πρώτη κιόλας χρονιά, σημειώνοντας δύο νίκες. Από την πρώτη ημέρα παρουσίασής του, το Focus αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση αναφορικά με την αξιοπιστία του, στοιχείο που το διακρίνει μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί και το σερί επιτυχιών στο δικό μας, σκληρό Ακρόπολις, με τα Focus να χαρακτηρίζονται από πολλούς και «τανκς». Το 2003 ο Κριστιάν Λοριό, ο οποίος είχε μεταπηδήσει από την ομάδα της Subaru σε αυτήν της Ford, παρουσιάζει το Focus WRC ʼ03. Ουσιαστικά, το μοντέλο που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας αναφορικά με τα αυτοκίνητα προδιαγραφών WRC. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα Focus ʼ09 των κύριων Χίρβονεν και Λάτβαλα ουσιαστικά αποτελούν εξέλιξη εκείνου του αυτοκινήτου, το οποίο τελικά απέφερε στη βρετανική ομάδα δύο τίτλους Κατασκευαστών το 2006 και το 2007.