Chrysler Gilda, η σαγηνευτική…

Υλοποιημένη ύστερα από αίτημα του επικεφαλής σχεδιασμού της Chrysler Virgil Exner, η «Gilda» ήταν πάνω από όλα μια άσκηση επί τροχών με ακραίο στιλ. Δημιουργήθηκε από την Carrozzeria Ghia και έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην 37η διεθνή έκθεση αυτοκινήτου του Τορίνο, το φθινόπωρο του 1955, στο ίδιο Σαλόνι που παρουσιάστηκε το επίσης άκρως εντυπωσιακό Lincoln Indianapolis. H oνομασία αυτού του τόσο ιδιαίτερου Chrysler προέρχεται από το κλασικό στις ημέρες μας film noir «Gilda», στο οποίο πρωταγωνιστούσε η πανέμορφη Rita Hayworth. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε με τα ίδια πρότυπα που είχε θέσει η Ghia για τα μοντέλα της Ferrari και της Maserati, που είχε υπό την ευθύνη της. Σε αντίθεση βέβαια με τα προαναφερθέντα αυτοκίνητα, που παράγονταν για πλούσιους πελάτες συνδυάζοντας δύναμη και πολυτέλεια, στη Gilda ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν η αεροδυναμική. Κι υπεύθυνος γι αυτήν ήταν ο μηχανικός, αεροδυναμιστής και λάτρης των μαθηματικών Giovanni Savonuzzi. Η κόρη του τον περιγράφει ως ένα «πολύπλοκο άνθρωπο, για τον οποίο τα μαθηματικά ήταν τέχνη, ενώ μπορούσε να ξεχωρίσει την ομορφιά σε όλες τις μορφές της». Ασφαλώς, λάτρευε τις γυναίκες, χωρίς να ξεχνά να τους αποδίδει πάντα τον πρέποντα σεβασμό. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος είχε αναφέρει, η ονομασία του αυτοκινήτου ήταν δική του ιδέα, μια και για εκείνον η σαγηνευτική Rita Hayworth ήταν το πιο ωραίο θηλυκό στον πλανήτη. Και αν αυτό που έλεγαν ήταν αλήθεια, ότι «ποτέ στα χρονικά δεν είχε υπάρξει γυναίκα σαν αυτή», τότε είναι αυτονόητο πως το αυτοκίνητο που βαφτίστηκε με το κινηματογραφικό της όνομα θα έπρεπε να είναι ανεπανάληπτο.

Η φαντασία στην εξουσία

Το Chrysler-ύμνος στην αεροδυναμική αντλούσε την έμπνευσή του από την πρωτοεμφανιζόμενη εποχή των πυραύλων, όπως άλλωστε και τόσα άλλα αυτοκίνητα της εποχής εκείνης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτό τουλάχιστον αποδείκνυαν τα τεράστια πτερύγια της ουράς του, που ξεκινούσαν από το εμπρός μέρος και κατέληγαν πίσω, σε μια απολύτως ευθεία γραμμή. Το εκπληκτικό σχήμα του ολοκληρώθηκε στην αεροδυναμική σήραγγα του Πολυτεχνείου του Τορίνο, το οποίο ενδιέφερε τότε την αμερικανική εταιρεία σε μεγάλο βαθμό. Το αμάξωμα περιέτρεχαν δύο βασικά χρώματα, το λευκό και το κόκκινο, ενώ το πιλοτήριο ήταν τοποθετημένο πολύ μπροστά και ήταν ασυνήθιστα μικρό για το μέγεθος του αυτοκινήτου. Η αρχική ιδέα του Savonuzzi ήταν να εφοδιάσει την Gilda με αεριοστροβιλοκινητήρα, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Εκείνη την εποχή, o Yacinto Ghia ανέφερε μια θεωρητική κορυφαία ταχύτητα, που ανερχόταν στα 225 χιλιόμετρα την ώρα. Φυσικά, αυτό ήταν αδύνατο να επιβεβαιωθεί, αφού το αυτοκίνητο δεν είχε καν πίσω ανάρτηση και ποτέ δεν οδηγήθηκε.

Όταν έσβησαν τα φώτα…

Αφού κατέπληξε τη βιομηχανική πρωτεύουσα της Ιταλίας, η Gilda περιόδευσε στις πιο σημαντικές χώρες της Ευρώπης, πριν περάσει τον Ατλαντικό κερδίζοντας τον θαυμασμό και στις ΗΠΑ. Ύστερα βρήκε τη θέση της ως έκθεμα στο Μουσείο Henry Ford, στο Dearborn της πολιτείας του Michigan, όπου παρέμεινε μέχρι το 1969. Τότε αποκτήθηκε από τον συλλέκτη Bill Harrah, μετά τον θάνατο του οποίου πέρασε στην ιδιοκτησία του Μουσείου Blackhawk. Εκεί φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στον ίδιο χώρο με δύο παλιούς γνώριμούς της από το Σαλόνι του Τορίνο το 1955, το «BAT 9» και το «Nardi Blue Ray». Αρκετά αργότερα, ο νέος ιδιοκτήτης της Scott Grundfor από την Καλιφόρνια είχε τη φιλόδοξη ιδέα να την μετατρέψει σε ένα πλήρως λειτουργικό αυτοκίνητο, πενήντα χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση. Για να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα και επιδεικνύοντας παράλληλα σεβασμό στην αρχική της κατάσταση, εγκατέστησε στο χώρο που φιλοξενούσε τον κινητήρα της ένα gas-turbine μηχανικό σύνολο, κωδικοποιημένο με το όνομα «AiResearch Jet A-1». Με την παρέμβαση αυτή η ισχύς της πισωκίνητης αεροδυναμικής κατασκευής εκτιμήθηκε στους 70 ίππους, οι οποίοι αρκούν για να κινείται. Μετά την πλήρη αποκατάστασή της εμφανίστηκε στο Pebble Beach το 2008, την ίδια χρονιά που επέστρεψε για λίγο στην γενέτειρά της (Τορίνο) για να πάρει μέρος στην έκθεση «Dream Cars». Από τότε δίνει το παρών σε επιλεγμένες και μεγάλης αξίας νοσταλγικές εκδηλώσεις, κερδίζοντας πάντα τις εντυπώσεις.

Η συλλεκτική της αξία, σε τιμές του 2016, κυμαίνεται από 1.000.000 έως 1.300.000 δολάρια