Η Type 57 και οι βασισμένες σε εκείνη μεταγενέστερες εκδόσεις της, συμπεριλαμβανομένων των διάσημων Atlantic και Atalante, σχεδιάστηκαν από τον ταλαντούχο Jean Bugatti, γιό του ιδρυτή της εταιρείας.
Όπως προδίδει και το όνομά του, ο ελπιδοφόρος νέος δεν ήταν άλλος από τον γιό του Ettore Bugatti. Όσο για το δείγμα γραφής του στον σχεδιασμό και την εξέλιξη των αυτοκινήτων, ήταν τόσο πειστικό που δεν υπήρχε περίπτωση στο κοντινό μέλλον το παιδί να μην ξεπερνούσε τον πατέρα σε δυνατότητες και πεπραγμένα. Επιστρέφοντας στο πνευματικό τέκνο του Jean και θέλοντας να πούμε δυό λόγια γι αυτό, υπενθυμίζουμε πως η Type 57 κατασκευαζόταν από το 1934 ως το 1940, με τη συνολική παραγωγή των διάφορων εκδόσεών της να ανέρχεται στις 710 μονάδες. Ο αριθμός αυτός δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητος για ένα τόσο ακριβό μοντέλο, όπως άλλωστε και όλα του εργοστασίου του Molsheim.
Οι περισσότερες Type 57 χρησιμοποιούσαν τον οκτακύλινδρο σε σειρά κινητήρα των 3.257 κυβικών εκατοστών, που έδινε ζωή και στην Type 49, με τη διαφορά ότι ο Jean τον είχε τροποποιήσει κατά το δοκούν και παρουσιαζόταν πια ιδιαίτερα ενισχυμένος. Το γαλλικό μοντέλο κατασκευαζόταν σε δύο βασικές εκδόσεις, την Type 57 και την Type 57S, ενώ το πλαίσιο και ο κινητήρας της δεύτερης έγιναν η βάση για την Type 101 του 1951, με την οποία η Bugatti προσπάθησε χωρίς επιτυχία να επουλώσει τις πληγές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Παρά το γεγονός ότι μόλις δύο Type 57SC εξοπλίστηκαν με υπερτροφοδότη, οι περισσότεροι από τους ιδιοκτήτες των 57S επέστρεφαν στο εργοστάσιο της εταιρείας και ενίσχυαν το αυτοκίνητό του με αυτόν. Έτσι, η απόδοση του ακριβού τους εργαλείου ανέβαινε από τους 170 στους 200 ίππους, με την τελική ταχύτητα να σκαρφαλώνει πλέον στα 190 χιλιόμετρα την ώρα. Για την αναπνοή του κινητήρα φρόντιζαν τα καρμπιρατέρ της Stromberg, ενώ η κίνηση στους πίσω τροχούς (οι οποίοι διέθεταν υδραυλικά ταμπούρα, όπως και οι εμπρός) μεταδιδόταν μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου ταχυτήτων των τεσσάρων σχέσεων.
Η Sports Tourer του αφιερώματός μας παραδόθηκε στον ευτυχή της πρώτο ιδιοκτήτη στη Νέα Υόρκη το 1937. Το αμάξωμά της ήταν επιμελημένο από την βρετανική αμαξοποιΐα Vanden Plas, από τις καλύτερες και τις πιο ξακουστές στο είδος της στο Μεγάλο Νησί. Το αποτέλεσμα της δουλειάς της ήταν σίγουρα υπέροχο, καθώς βλέποντάς τη και μόνο αντιλαμβάνεσαι πως έχεις να κάνεις με κάτι γνήσια γαλλικό, πλην όμως εμποτισμένο σε ισόποσες δόσεις με το παραδοσιακό βρετανικό φλέγμα. Το αυτοκίνητο αυτό είναι χαρακτηρισμένο ως η πιο πολύτιμη Bugatti που πουλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία, σύμφωνα με τον διάσημο οίκο Bonhams. Είναι κρίμα που η εταιρεία δεν ήταν το ίδιο καλότυχη με το προτελευταίο μοντέλο της μεγάλης ιστορίας της, ζώντας τη μια τραγωδία μετά την άλλη, ώσπου να σβήσει οριστικά (ή να παραμορφωθεί τόσο πολύ στις ημέρες μας, μετά τη νεκρανάστασή της πριν δύο περίπου δεκαετίες, ώστε να μη διακρίνεται ούτε ίχνος από όσα άφησε ως παρακαταθήκη στην Αυτοκίνηση).
Λίγες ημέρες πριν την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στις 11 Αυγούστου 1939, ο Ettore Bugatti δέχτηκε το μεγαλύτερο χτύπημα της ζωής του: Ο μεγάλος του γιός, ο 30χρονος Jean, σκοτώθηκε σε ένα δρόμο κοντά στο Molsheim δοκιμάζοντας την αεροδυναμικού αμαξώματος «57C» των αγώνων αντοχής. Η συνέχεια της ιστορίας ήταν ακόμα πιο πικρή, αφού η Γαλλία νικήθηκε από τους Ναζί και η Αλσατία αναπόφευκτα πέρασε στην κυριαρχία τους: Ο πατέρας της αμφίβιας αυτοκίνησης Hanns Trippel, σημαντικό στέλεχος του Ναζιστικού Κόμματος και άλλοτε μέλος των Ταγμάτων Εφόδου, απέκτησε τον έλεγχο του εργοστασίου στο Molsheim. Έτσι, οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Bugatti έγιναν ο τόπος παραγωγής όλων των αμφίβιων κατασκευών του. Όμως, στα τέλη του 1943 βρέθηκε σε δυσμένεια, με τον Heinrich Himmler να συστήνει την απομάκρυνσή του λίγους μήνες αργότερα. Μετά τον πόλεμο φυλακίστηκε για τρία χρόνια από το Γαλλικό κράτος για κερδοσκοπία σε καιρό πολέμου. Στην πραγματικότητα η ποινή του ήταν επιεικής, αφού το προσωπικό του αποτελείτο κατά κύριο λόγο από κρατούμενους των στρατοπέδων εξόντωσης. Το 1949 αφέθηκε ελεύθερος, επιστρέφοντας στις κατασκευαστικές ανησυχίες του και παρουσιάζοντας το κλασικό στις ημέρες μας Amphicar 770. Η τύχη της Bugatti είχε κριθεί δύο χρόνια νωρίτερα, όταν μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας ο ιδρυτής της σχεδίαζε να τη ζωντανέψει ξανά και να μεταφέρει την έδρα της κοντά στο Παρίσι. Όμως, στις 21 Αυγούστου του 1947 τον πρόλαβε ο θάνατος, σταματώντας τις όποιες εξελίξεις.