Μια ιστορία επιτυχίας που γεννήθηκε από ιταλικά μυαλά, την οποία απόδιωξαν οι Βρετανοί και οι Σουηδοί, για να βγουν στο τέλος ωφελημένοι οι Γάλλοι.
Παρά το γεγονός ότι o Nuccio Bertone είναι αναμφισβήτητα πιο γνωστός για την προσφορά του στην ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία μέσω των διαχρονικών μοντέλων που της κληροδότησε, η άλλοτε κραταιά carrozzeria του δημιούργησε μεταξύ άλλων μια σειρά από ιδέες και προτάσεις για τα μοντέλα παραγωγής της Jaguar. Η πρώτη από αυτές ήταν η FT 420 Coupe, που της ανατέθηκε από τον εισαγωγέα της βρετανικής εταιρείας στη Βόρεια Ιταλία και παρουσιάστηκε το 1966, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης. Τα αρχικά FT υποδήλωναν το ονοματεπώνυμό του (Ferruccio Tarchini), ενώ το αυτοκίνητο εκείνο ήταν η πρώτη δουλειά του Marcello Gandini ως αρχισχεδιαστή του Bertone, μετά την αναχώρηση του Giugiaro για τη Ghia. Τον επόμενο χρόνο η Carrozzeria Bertone παρουσίασε την Pirana στο Earl’s Court Motor Show στο Λονδίνο.
Το concept εκείνο, που βασίστηκε στην πρώτη σειρά της πολυθρύλητης σήμερα E-Type, ανατέθηκε στην ιταλική εταιρεία από τη βρετανική εφημερίδα Daily Telegraph. Η Jaguar απέρριψε την ιδέα να δημιουργήσει από αυτήν μια έκδοση παραγωγής, όμως η Pirana δεν πήγε καθόλου χαμένη, αφού ήταν η κύρια έμπνευση για τη γένεση της επιτυχημένης Lamborghini Espada. Εννέα χρόνια αργότερα το γραφείο Bertone, το studio Pininfarina και η Italdesign, λαμβάνουν o καθένας ξεχωριστά μια πρόταση-πρόκληση από τη Jaguar. Αυτή είχε να κάνει με το νέο sedan μοντέλο του βρετανικού εργοστασίου, οπωσδήποτε πολύ σημαντικό για εκείνους, αλλά και για την εταιρεία από το Μεγάλο Νησί. Το έργο του Bertone τελικά απορρίφθηκε, ωστόσο πολλά από τα στοιχεία του χρησιμοποιήθηκαν στο μοντέλο παραγωγής.
Το 1977 η Carrozzeria Bertone άλλαξε την προσέγγισή της στο θέμα «τετραθέσιο sedan της Jaguar» και στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τορίνο παρουσίασε ένα concept, που ήταν μακριά από το σχεδιαστικό DNA της βρετανικής εταιρείας. Βέβαια, οι Ιταλοί είχαν ακόμη κοντά τους τον Gandini και μάλιστα στην πλήρη ωριμότητά του, καθώς το σφηνοειδές στιλ είχε κερδίσει προ πολλού την αποθέωση χάρις στις εμβληματικές Alfa Romeo Carabo, Lancia Stratos Zero και Lamborghini Countach που έφεραν την υπογραφή του. Στη βιομηχανική πρωτεύουσα του ιταλικού βορρά οι επισκέπτες του Σαλονιού είδαν ένα λευκό τετραθέσιο coupe με σήμα τον ιαγουάρο, που ως πνευματικό παιδί του Marcello, υιοθετούσε ακριβώς αυτόν τον τρόπο σχεδίασης.
To δεξιοτίμονο concept της Carrozzeria Bertone βασίστηκε στο πάτωμα της Jaguar XJS, με το μεταξόνιο όμως μειωμένο κατά περίπου 200 χιλιοστά σε σχέση με εκείνη. Το μηχανικό σύνολο που το κινούσε δεν ήταν άλλο από τον V12 των 5.3 λίτρων της βρετανικής εταιρείας, που συνδυαζόταν με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων, δανεισμένο επίσης από την XJS. Σε αντίθεση με εκείνη, οι επιφάνειές του ήταν κατασκευασμένες από αλουμίνιο αντί για χάλυβα, με αποτέλεσμα να είναι πιο ελαφρύ. Μετά το τέλος της έκθεσης η μοναδική αλλαγή που υπέστη ήταν η διαφοροποίηση του χρώματος, με το λευκό χρώμα να δίνει τη θέση του στο χρυσό. Όσο για τη συνέχεια, μπορείτε να τη μαντέψετε: Για μια ακόμη φορά η διοίκηση της Jaguar δίστασε και δεν έδωσε το πράσινο φως για την εξέλιξη του σφηνοειδούς πρωτοτύπου σε έκδοση παραγωγής.
Έτσι, η βρετανική εταιρεία έχασε την ευκαιρία να βγάλει στην αγορά ένα μοντέλο που θα μπορούσε να έχει επιτυχημένη σταδιοδρομία. Η ειρωνεία της τύχης είναι πως την ίδια στάση κράτησε και η Volvo όταν δύο χρόνια αργότερα ο Gandini της πρότεινε το Tundra, που έκτισε στο πλαίσιο ενός ταπεινού 343, υιοθετώντας και βελτιώνοντας περαιτέρω την ίδια αρχιτεκτονική. Η Citroen όμως δεν έκανε το ίδιο λάθος, εκτιμώντας διαφορετικά τα δεδομένα, με αποτέλεσμα το 1982 να παρουσιάσει τη γνωστή σε όλους μας ΒΧ.
Τί ήταν τελικά το Ascot; Μια ιστορία επιτυχίας που γεννήθηκε από ιταλικά μυαλά, την οποία στη συνέχεια απόδιωξαν οι Βρετανοί και οι Σουηδοί σαν να ήταν καυτή πατάτα, για να βγουν στο τέλος ωφελημένοι οι Γάλλοι. Nα γιατί πρέπει να είναι κανείς διορατικός!