Όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή. Εν αναμονή της νέας γενιάς του Fiat 124 Spider, εμείς εισχωρούμε και πάλι στα άδυτα της Fiat, για να γνωρίσουμε μία από τις τελευταίες αγωνιστικές υλοποιήσεις του αδικημένου προγόνου.
TAYTOTHTA
HMΕΡΟΜΗNIA: 16/6/2015
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ: FIAT 124 ABARTH RALLY
ΟΔΗΓΟΙ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΗΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: HIGH SPEED TRACK, ORBASSANO FIAT SAFETY CENTER
Η ΑΔΙΚΙΑ είναι σίγουρα ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, ειδικά σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου τα φώτα της δημοσιότητας επιλέγουν να «λούσουν» τον πρωταγωνιστή, αφήνοντας στη σκιά κάποιους άλλους. Όταν, για παράδειγμα, η Πατουλίδου έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο, κάποια άλλη κοπέλα, μερικούς δρασκελισμούς πιο πίσω, είχε παραπατήσει, ενώ όλοι θυμούνται τον Καμπούρη στο Ευρωμπάσκετ του 1987 να χαρίζει τη νίκη στην εθνική μας, αλλά ελάχιστοι απονέμουν τα εύσημα στον Ανδρίτσο, που είχε στείλει με δικές του βολές το ματς στην παράταση.
Έτσι και εδώ, το 124 Abarth Rally θα μπορούσε να απολαμβάνει πολλαπλάσια αναγνωρισιμότητα, εάν δεν είχε πέσει θύμα κάποιων συγκυριών. Τέτοιες δεν ήταν μόνο η ενεργειακή κρίση των ’70s, αλλά και η εμμονή του ιταλικού γκρουπ με τη διπλή στρατηγική υποστήριξης όχι μόνο της Fiat, αλλά και της Lancia. Έτσι, το Spider βρέθηκε μεταξύ Fulvia και Stratos, ενώ η χαριστική βολή ήρθε από το «131».
H ιστορία με το Fiat 124 Abarth Rally
Η δική μας ιστορία, από την άλλη, δεν ξεκίνησε τον περασμένο μήνα, αλλά στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Τότε που, στο πλαίσιο ενός… πολυσυλλεκτικού ταξιδιού, βρεθήκαμε μεταξύ άλλων στην πίστα του Ορμπασάνο, λίγο έξω από το Τορίνο, για αυτό που αρχικά θα ήταν μια αγωνιστική γνωριμία με δύο κλασικές κατασκευές της ιταλικής εταιρείας. Δυστυχώς, όμως, τελικά μόνο η Lancia Fulvia του Σάντρο Μουνάρι κατάφερε να δώσει το «παρών», και οι άνθρωποι της εταιρείας μάς υποσχέθηκαν ότι κάποια άλλη στιγμή στο άμεσο μέλλον θα μας έδιναν τη δυνατότητα να οδηγήσουμε και το 124 Abarth Rally. Τελικά, λοιπόν, καταμεσής αυτού του καλοκαιριού, που είναι από τα πλέον περίεργα και δύσκολα που έχουμε ζήσει, τόσο σε πολιτικό, οικονομικό, όσο ακόμα και σε μετεωρολογικό επίπεδο, εμείς βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε και πάλι προς τα γνωστά, τορινέζικα λημέρια.
Τη στιγμή που πίσω στην πατρίδα ο καιρός έχει βαλθεί να μας τρελάνει με τα γυρίσματά του (κάποτε με το που έμπαινε ο Μάιος ξέχναγες τι θα πει σύννεφο μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία), ο ήλιος λες και μετακόμισε μία χώρα αριστερά. Τίποτε δε θυμίζει το μουσκεμένο σκηνικό της τελευταίας μας επίσκεψης, τότε που η Fulvia έμοιαζε με τον ναυαγό που μόλις έχει βγει στη στεριά. Ένα μπράβο, όμως, είναι απαραίτητο στους ανθρώπους που διαχειρίζονται και συντηρούν αυτοκίνητα που δεν είναι σαν πορσελάνινες κούκλες κλειδαμπαρωμένες σε σεντούκια, αλλά ζωντανές μηχανές προορισμένες να κινούνται και να επιδεικνύουν την ανεκτίμητη ιστορικότητά τους σε κάθε λογής εκδηλώσεις.
Τη στιγμή, λοιπόν, που και τα τελευταία συννεφάκια έχουν αποσυρθεί περιμένοντας ότι κάτι σημαντικό πρόκειται να γίνει, η ατμόσφαιρα γεμίζει από τον ήχο εκείνο που καταλαβαίνεις ότι ανήκει σε μια αγωνιστική κατασκευή, με την έντονα υψίσυχνη χροιά. Η ανακατωσούρα που προκαλεί η έλευση της κόκκινης κατασκευής φαίνεται και από το γεγονός ότι, προτού καλά καλά ακινητοποιηθεί, από μία άκρη εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο της ασφάλειας των εγκαταστάσεων, με τους σεκιουριτάδες να μη χάνουν ούτε στιγμή και να περιεργάζονται ενδελεχώς το αυτοκίνητο.
Έπειτα από λίγη ώρα και αρκετές ιταλικές κουβέντες με τους δικούς μας ανθρώπους, αποσύρονται αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι, όπως και την άλλη φορά, ο Φαμπρίτσιο Αρντούιν, υπεύθυνος στο γραφείο Τύπου γύρω από τα κλασικά αυτοκίνητα, καθώς και ο Ραφαέλε Τερλίτσι, επικεφαλής μηχανικός στο κέντρο ιστορικών αυτοκινήτων της Fiat. O τελευταίος είναι υπεύθυνος για καμιά διακοσαριά ιστορικά αυτοκίνητα, με περίπου τα δύο τρίτα από αυτά να διατηρούνται σε πλήρως λειτουργική κατάσταση.
Χωρίς φτιασίδια
Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Fiat 124 Abarth Rally που στέκεται μπροστά μας, με τα ονόματα των Μαουρίτσιο Βερίνι και Φραντσέσκο Ροζέτι γραμμένα στο πλάι. Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με άλλα αυτοκίνητα που μπορεί να δει κανείς σε φωτογραφίες, εκθέσεις ή ακόμα και ιστορικά ράλλυ είναι ότι στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι 100% ορίτζιναλ, αφού δεν έχει γίνει καμία εργασία ανακατασκευής. Αυτή είναι, άλλωστε, μία ακόμα πτυχή της μοναδικότητας μιας τέτοιας στιγμής, καθώς σου δίνεται η ευκαιρία να μπεις σε μία χρονομηχανή, να πας πίσω καμιά σαρανταριά χρόνια και να πάρεις μία γεύση από το πώς ήταν τότε τα πράγματα. Την απουσία οποιουδήποτε restoration την καταλαβαίνεις καθώς περιεργάζεσαι το αμάξωμα. Το χρώμα έχει θαμπώσει λίγο, η αδιόρατα ανάγλυφη υφή των επιφανειών μαρτυρά ότι δεν έχει βάλει το χεράκι του κάποιος φαναρτζής, αλλά αυτή ακριβώς είναι η γοητεία που χαρίζει η φυσική φθορά του χρόνου.
Το συγκεκριμένο 124 Abarth είναι ουσιαστικά μία από τις τελευταίες και πλέον εξελιγμένες εκδόσεις. Ο κινητήρας με τη 16βάλβιδη κυλινδροκεφαλή και τα διπλά Weber είχε φθάσει στους 200 ίππους, προτού η έκδοση που παρουσιάστηκε προς τα τέλη του 1975, με τον μηχανικό ψεκασμό Kugelfischer, προσθέσει καμιά 20αριά ίππους επιπλέον. Η μετάδοση αποτελείται από μηχανικό ασυγχρόνιστο κιβώτιο 5 σχέσεων και μπλοκέ διαφορικό. Η διχρωμία κόκκινου-κίτρινου είχε αντικαταστήσει το σκούρο κόκκινο με μαύρες λεπτομέρειες των προηγουμένων ετών, ενώ τα φουσκώματα στα πίσω φτερά προδίδουν την ύπαρξη των αεραγωγών που έστελναν φρέσκο αέρα στα αμορτισέρ και τα φρένα. Σήμερα μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο για τα δεδομένα της εποχής, τότε όμως η υιοθέτηση μιας ανεξάρτητης ανάρτησης στους πίσω τροχούς ισοδυναμούσε με άλμα εξέλιξης.
Ανοίγεις την πόρτα-πούπουλο (από τότε το βάρος αποτελούσε πρώτη προτεραιότητα με τη χρησιμοποίηση αλουμινίου στα πάνελ του αμαξώματος, πλαστικών παραθύρων και φάιμπεργκλας στα καπό) και αντικρίζεις το λιτό εσωτερικό, με μερικά αναλογικά όργανα, άφθονους διακόπτες και ένα μικρό Halda εμπρός από τον συνοδηγό, για τις υποτυπώδεις μετρήσεις ενδιάμεσων αποστάσεων.
Στριμωγμένος στο μίνιμαλ μπάκετ της Recaro με την ανύπαρκτη στήριξη για το κεφάλι, δε βλέπεις την ώρα να βάλεις εμπρός και να αρχίσεις τις βόλτες. Ο κ. Τερλίτσι αντιλαμβάνεται την ανυπομονησία μας και έρχεται να μας δείξει τα βασικά. Προτού καταλάβουμε τι γίνεται, έχει γυρίσει το κλειδί, έχει βάλει 1η (κάτω αριστερά φυσικά) και κινούμαστε ήδη στο περιμετρικό κομμάτι της πίστας. Τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν και ξαφνικά συνειδητοποιούμε τις διπλογκαζιές που συνοδεύουν κάθε αλλαγή, προκειμένου η όλη διαδικασία να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή στο ασυγχρόνιστο κιβώτιο.
Αργότερα, όταν βρεθήκαμε εμείς στο αριστερό μπάκετ, η ίδια διαδικασία μόνο απλή δεν αποδείχθηκε. Τελικά το παίρνεις απόφαση, κινείς αποφασιστικά το λεβιέ και κλείνεις τα αυτιά στα διάφορα «γκράνγκα γκρούνγκα» των γραναζιών, εστιάζοντας (θέλοντας και μη) στο διαολεμένο ήχο από τον κινητήρα και την εξάτμιση που πλημμυρίζει το μίνιμαλ κόκπιτ. Βυθίζεις το δεξί πεντάλ και το αυτοκίνητο σουζάρει, απόρροια της δύναμης και του χαμηλού βάρους, και δε χρειάζεται πολύ για να παρασυρθείς σε αυτό το γρήγορο κομμάτι της πίστας με τις ανοιχτές στροφές. Το 124 Abarth είναι σαφώς δυνατότερο από τη Fulvia που οδηγήσαμε προ μερικών μηνών στα ίδια μέρη, η τελευταία όμως φάνηκε λίγο πιο μαζεμένη και ευέλικτη. Όχι πως μπορείς να πιέσεις και πάρα πολύ, αφού, παρά τον καλό καιρό (σε σύγκριση με τις πλημμυρισμένες συνθήκες της προηγούμενης επίσκεψής μας), η άσφαλτος δεν είναι χαλί, αλλά -το κυριότερο- μέσα στην όλη ορίτζιναλ κατάσταση του Abarth τα χωμάτινα 13άρια Pirelli που φοράει προέρχονται από εκείνη την εποχή(!).
Σίγουρα η εμπειρία είναι μοναδική από κάθε άποψη, και θα μείνει αξέχαστη. Τουλάχιστον το κεφάλαιο Fiat 124 Spider δεν κλείνει εδώ, μιας και η αναβίωση που θα προκύψει μέσω του νέου ΜΧ-5, εκτός από πολλά υποσχόμενη, αναμένεται και με μεγάλο ενδιαφέρον._ Σ. Τ.
Ένας παρ’ ολίγον… θρύλος
Στη μεγάλη βίβλο της αγωνιστικής αυτοκίνησης, το Fiat 124 μπορεί να μην είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα, όπως μία Integrale ή ένα Quattro, αλλά σίγουρα δεν περνάει και στα ψιλά γράμματα. Η ιστορία του Spider, πάντως, είχε ξεκινήσει προς τα τέλη των ’60s, ξεκινώντας δειλά δειλά μέσα από κάποιες ιδιωτικές συμμετοχές και τη «διακριτική» υποστήριξη του εργοστασίου. Μερικά χρόνια αργότερα, παρουσιάστηκε το βελτιωμένο μοντέλο με νέους κινητήρες, ενώ καταλυτικό ρόλο έπαιξε η απόφαση της εταιρείας για πλήρη εμπλοκή στους αγώνες το 1972. Προκειμένου να ομολογκαριστούν τα αυτοκίνητα για την κατηγορία Group 4, χρειάστηκε η Fiat την τεχνογνωσία και τις υποδομές της Abarth, την οποία είχε ήδη εξαγοράσει την προηγούμενη χρονιά.
Για την επόμενη τριετία, το «124» μπήκε σε μια τροχιά συνεχούς εξέλιξης και βελτίωσης, καταφέρνοντας να σημειώσει αρκετές επιτυχίες (μεταξύ αυτών και το Ακρόπολις του 1972 με τον Σουηδό Χάκαν Λίντμπεργκ στο τιμόνι), κατακτώντας τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ, αλλά όχι τον Παγκόσμιο τίτλο. Αρκετές επιτυχίες ήρθαν το 1974, ενώ το 1975 θα ήταν η χρονιά του Fiat, εάν δεν υπήρχε η Stratos. Το 1976 πια η εταιρεία, μέσω της Abarth, αφού εξέτασε τις εναλλακτικές ενός βελτιωμένου 124 Abarth και ενός X1/9 Prototipo 2000, τελικά έριξε όλο το βάρος στο «131», το οποίο και έφερε τελικά τους πολυπόθητους τίτλους.
FIAT 124 ABARTH RALLY
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 1.839 κ.εκ.
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 200 ίπποι/8.000 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 264 Nm/6.600 σ.α.λ.
ΚΙΒΩΤΙΟ Xειροκίνητο 5 σχέσεων με μπλοκέ διαφορικό
ΚΙΝΗΣΗ Στους εμπρός τροχούς
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΜΠΡΟΣ Γόνατα ΜακΦέρσον, αντιστρεπτική
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΙΣΩ Γόνατα ΜακΦέρσον με ημιυστερούντες βραχίονες, αντιστρεπτική
ΜΗΚ.xΠΛ.xΥΨ. 3.914×1.730×1.240 χλστ.
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 2.280 χλστ.
ΒΑΡΟΣ 900 κιλά
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 170 χλμ./ώρα
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΜΠΑΝΕΛΛΗΣ
