Abarth 1000 TC

Αναζητώντας το αυτοκίνητο, επάνω στο οποίο ο Κάρλο Άμπαρτ θα «έχτιζε» το αγωνιστικό με το οποίο η εταιρεία του θα έπαιρνε μέρος στις μικρές κλάσεις του νεοσύστατου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Τουρισμού, κατέληξε στο λιλιπούτειο και ιδιαίτερα δημοφιλές Fiat «600». Η μεταμόρφωση της έκδοσης παραγωγής εκείνου του αυτοκινήτου σε αξιοσέβαστο αγωνιστικό πίστας έγινε πολύ γρήγορα, ώστε η «Αbarth & Cie» όπως ήταν τότε η ονομασία της, να είναι έτοιμη να συμμετάσχει στο θεσμό από τις αρχές του 1963. Όταν η προετοιμασία ολοκληρώθηκε υπήρχαν δύο αυτοκίνητα πιστοποιημένα στο Group 2, τα «850 TC» και «1000 Βerlina Corsa», τα οποία η εταιρεία προσέφερε από την αρχή και σε ιδιωτικές αγωνιστικές ομάδες. Το πρώτο «1000» φορούσε τροχούς διαστάσεων 12 ή 13 ιντσών κατά περίπτωση, είχε ισχύ 68 ίππων στις 6.800 σ.α.λ. και για την τροφοδοσία του χρησιμοποιούσε ένα καρμπιρατέρ της Solex. To πέντε σχέσεων κιβώτιο ταχυτήτων που διέθετε ήταν κατασκευασμένο από την Αbarth και, σε συνδυασμό με τα δισκόφρενα στους πίσω τροχούς, προσέδιδε στο αυτοκίνητο μία πρωτοπορία που κανείς ανταγωνιστής στο ΕΠΑΤ δε διέθετε τότε: H Alfa Romeo Guilia των καιρών εκείνων είχε ταμπούρα ακόμη και μπροστά, ενώ το Μini Cooper με το οποίο το μικρό Αbarth θα είχε τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση, τα φορούσε στους πίσω τροχούς του μέχρι το 1968. Το «1000» με τη λογική του «όλα πίσω» χαρακτηρίστηκε σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του από το μόνιμα ανοιχτό πίσω καπό, λύση που εξυπηρετούσε την καλύτερη ψύξη του κινητήρα και την αποφυγή του κινδύνου της φωτιάς από το γεγονός ότι καλωδιώσεις, σωληνώσεις και εξατμίσεις βρίσκονταν λόγω της στενότητας του χώρου στην ελάχιστη δυνατή απόσταση μεταξύ τους.

Αbarth, ο πρωταθλητής…

Με την αναπροσαρμογή των κανονισμών το 1965 και της υπαγωγής των αυτοκινήτων από 851 έως 1.000 κ.εκ. στην ξεχωριστή πρωταθληματική κατηγορία «Division 1», ξεκίνησε και η πορεία του μικρού Abarth προς την κορυφή. Το αυτοκίνητο «αγρίεψε» ακόμη περισσότερο ως προς την εξωτερική του εμφάνιση με την προσθήκη ενός ψυγείου λαδιού στη θέση του εμπρός προφυλακτήρα, ενώ με την έκδοση «1000 ΤC Corsa» η ισχύς του ανέβηκε στους 85 ίππους. Παράλληλα, τη θέση του Solex κατέλαβε ένα διπλό καρμπιρατέρ της Weber. Από εδώ και πέρα, οι νίκες και τα πρωταθλήματα δεν ήταν πρόβλημα για τον ιταλικό αγωνιστικό οίκο, αφού από τη χρονιά εκείνη έως το 1970 και με εξαίρεση το 1968 κατέκτησε τα πάντα. Ο τελικός απολογισμός ήταν 47 νίκες, που απέφεραν πέντε τίτλους κατασκευαστών και τέσσερις οδηγών, με τα Mini Cooper «1000» και Saab «96» να είναι τα μόνα αυτοκίνητα που μπόρεσαν, ασθμαίνοντας, κάπως να αντισταθούν. Το αυτοκίνητο παρέμεινε ίδιο μέχρι το 1968, που άλλαξε λόγω της προσαρμογής του στους νέους κανονισμούς εκείνης της χρονιάς και της υπαγωγής του στο Group 5. Από τότε και μέχρι τη λήξη της σταδιοδρομίας του υιοθέτησε τα δύο διπλά καρμπιρατέρ της Weber, φθάνοντας στο ανώτατο στάδιο της εξέλιξής του και αποκτώντας ισχύ 112 ίππων στην έκδοση «1000 TCR».

Μια πλειάδα ικανότατων οδηγών με ταλέντο και χαρακτήρα αγωνίστηκαν στις αρχές της σταδιοδρομίας τους με Αbarth «1000 TC». Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε δύο μετέπειτα νικητές των «24 ωρών» του Λε Μαν, τον Λισιέν Μπιανκί με Ford «GT40» το 1968 και τον Χανς Χέρμαν με Porsche «917» το 1970. Ο κατάλογος συνεχίζεται με τον Αρτούρο Μερτζάριο, νικητή στο Τάργκα Φλόριο το 1972 με Ferrari «312 PB» και τον Γιοχάνες Όρτνερ, πρωταθλητή στις Ευρωπαϊκές Αναβάσεις το 1970. Τρεις ακόμη μετέπειτα πρωταθλητές της γηραιάς ηπείρου στα Αυτοκίνητα Τουρισμού με τις τρίλιτρες BMW (Βίλι Κάουζεν, Τόνι Χέζεμανς, Ουμπέρτο Γκράνο) σημείωσαν τις πρώτες τους επιτυχίες με το «1000 TC», ενώ δεν πρέπει να λησμονήσουμε τον Ολλανδό Αμπ Γκέντεμανς, που σκοτώθηκε το 1968 στο Νίρμπουργκρινγκ, έχοντας προηγούμενα επιτύχει τέσσερις συνεχόμενες νίκες με το Αbarth. Τέλος, ακόμη δύο, ακολούθησαν το παράδειγμα του Κάρλο Άμπαρτ, ιδρύοντας στη συνέχεια επιτυχημένους βελτιωτικούς οίκους: ο λόγος για τον Γιόχαν Άμπτ και τον Κλάους Στάινμετζ, των οποίων τις εταιρείες «ABT» και «Steinmetz» σήμερα όλοι γνωρίζουμε.

Γεννημένος στην Bιέννη το 1908, ασχολήθηκε από νωρίς με τους αγώνες, αρχίζοντας την σταδιοδρομία του ως οδηγός δικύκλων. Στα 25 του ήταν πέντε φορές πρωταθλητής Eυρώπης, ενώ η ευρηματικότητά του ως μηχανικού γινόταν εμφανής: H μοτοσυκλέτα του, με κινητήρα 250 κ.εκ. της Villiers, είχε δεχθεί επεμβάσεις από τον ίδιο με προεξάρχουσα την δικής του σχεδίασης εξάτμισή της. Στα χρόνια των αγώνων με τα δίκυκλα γνώρισε και το Nουβολάρι. O Iταλός πιλότος τον σύστησε το 1947 στον Πόρσε, όταν εκείνος έψαχνε ανθρώπους για να φέρει σε πέρας το πρόγραμμα του «Cisitalia 360», του πρώτου αυτοκινήτου GP με κίνηση στους 4 τροχούς και μοτέρ τοποθετημένο στο κέντρο. O Kάρλο δούλεψε κοντά στο Γερμανό μέχρι το 1950, ώσπου οι οικονομικές δυσχέρειες να σταματήσουν την εξέλιξη του μονοθεσίου. Tον Aπρίλιο της ίδιας χρονιάς -με ό,τι στοκ είχε απομείνει από την Cisitalia- ο Άμπαρτ αποφάσισε να ιδρύσει την δική του αγωνιστική ομάδα, κατασκευάζοντας και εξειδικευμένα αυτοκίνητα παραγωγής μικρού κυβισμού. Tο 1971, ύστερα από δύο δεκαετίες γεμάτες νίκες, πούλησε την εταιρεία του στον όμιλο της Fiat. Ύστερα ο Κάρλο, πολιτογραφημένος Iταλός από το 1933, γύρισε στην πατρίδα του όπου και πέθανε πλήρης ημερών το 1979.

1965, 1966, 1967, 1969, 1970

1965: Εντ Σβαρτ

1966: Τζιανκάρλο Μπαγκέτι

1967: Βίλι Κάουζεν

1969: Μαρσίλιο Πασότι

Aμάξωμα: δίθυρο διθέσιο saloon

Κινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά τοποθετημένος πίσω

Κυβισμός: 982 κ.εκ.

Διάμετρος x διαδρομή: 65 mmx 74 mm

Σχέση συμπίεσης: 13.0:1

Καρμπιρατέρ: 2 διπλά Weber

Μέγιστη ισχύς: 112 ίπποι στις 8.200 σ.α.λ.

Μέγιστη ροπή: 9 χλγμ. στις 5.500 σ.α.λ.

Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων

Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς

Ανώτατη ταχύτητα: 190 χλμ/ώρα

Μήκος: 3.540 χλστ.

Πλάτος: 1.400 χλστ.

Ύψος: 1.410 χλστ.

Μεταξόνιο: 2.010 χλστ.

Βάρος: 583 κιλά

Κιλά ανά ίππο: 5,2

500 by Abarth…
1957-1959: 500 Coupe Zagato
1957-1967: 500 Berlina (26,5 ΗΡ)
1958: 595 S Zagato
1958-1959: 500 Pininfarina
1963-1970: 595 Berlina (27 ΗΡ)
1964-1966: 695 Berlina (30 ΗΡ)
1964-1971: 595 SS (27 ΗΡ)
1966-1971: 595 SS Assetto Corsa (27 ΗΡ)
1965-1967: 695 SS (30 ΗΡ)
1966-1972: 695 SS Assetto Corsa (30 ΗΡ)
1969: 595 Lusso

Σπύρος Χατήρας