Η πραγματικότητα για το Ράλλυ Ακρόπολις, με τους πρωταγωνιστές-πληρώματα σε απόλυτο κρεσέντο με τις μηχανές τους, σε περιβάλλον που διατηρεί το χαρακτήρα του.
Από τα παλιά στα πρόσφατα χρόνια, με υβριδική πλέον τεχνολογία και, όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν προκύπτουν συγκρίσεις. Παρά τις φανερές διαφορές (σ.σ.: ανθρώπων έργο), συχνά πυκνά αισθάνεσαι την ανάγκη να ταξιδέψεις στο παρελθόν και να ξετυλίξεις το χρυσό κουβάρι. Φυσιογνωμίες-ήρωες της προ του 1975 εποχής οι Ζαν-Λικ Τεριέ και Ούβε Άντερσον με τις εμβληματικές Alpine Renault, ενώ οι ακόμα πιο παλαιοί θα αναφερθούν και σε δικούς μας. Όπως ο Τζόνι Πεσμαζόγλου, ο Άλκης Μίχος και ο Γιώργος Ραπτόπουλος, με την ελληνική προσπάθεια να χαρακτηρίζεται από τη δύο φορές 2η θέση των «Σιρόκο»-Μίλτου Ανδριόπουλου, το 1975 και το 1976, με την Alpine Renault Α110.
Σωτήριο έτος 1975
Το 1974 δεν έγινε Ράλλυ Ακρόπολις λόγω της ενεργειακής κρίσης, οπότε η επιστροφή του το 1975 σηματοδοτεί την ολική επαναφορά σε όλα τα επίπεδα. Έργο της ΕΛΠΑ το ΡΑ, και αν ο Αλέξανδρος Δαρδούφας το απογείωσε, ο Βασίλης Δεσποτόπουλος το διατήρησε στη ζωή, εορτάζοντας το 2003 τα πενήντα χρόνια – όπως αξίζει στο γεγονός. Η συνέχεια έχει δυσκολίες, και από το τέλμα έβγαλε τον αγώνα η ΟΜΑΕ, με κίνηση για Όσκαρ του Δημήτρη Μιχελακάκη που άνοιξε το δρόμο στην πολιτεία, οπότε διά χειρός Λευτέρη Αυγενάκη επέστρεψε ο αγώνας στο καλαντάρι του WRC. Με ατού τη Motorsport Greece, και βέβαια τα μέλη της, που διδάσκουν WRC.
Από τον Βάλτερ Ρερλ στον Χάρι Ροβάνπερα
1975, λοιπόν, και ο Γερμανός Βάλτερ Ρερλ, που οδηγούσε την Ascona όπως οι άλλοι τα Escort, μας «ανάγκαζε» να οπισθοχωρούμε στα περάσματά του. Κέρδισε, παρά τις Stratos και τις ερωτεύσιμες Corolla Levin. Ένας ψηλός και αδύνατος τύπος, Πρωταθλητής Ευρώπης, σεμνός αλλά και ιδιαίτερος στην επικοινωνία, λόγω της γλώσσας του.
Στη συνέχεια βελτιώθηκε συνολικά, όταν το 1978 επικράτησε ξανά στο ΡΑ με το Alitalia Fiat 131 Abarth, κερδίζοντας τον Μάρκου Άλεν και τον Σάντρο Μουνάρι με ίδια αυτοκίνητα. Ο τρόπος του στο Βέρμιο, μέσα σε σκόνη και ομίχλη, και η ασφάλτινη οδήγηση ουσίας του Fiat, όπως έκανε και ο σοφός «Ιαβέρης» αρκετά χρόνια αργότερα, έδωσαν στην εικόνα του επαγγελματία οδηγού ράλλυ άλλη διάσταση. Δεν έφτανε πλέον το κοντρόλ και το ένστικτο για να κερδίσεις, αλλά χρειαζόταν και άσκηση. Ήθελε ευφυΐα, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό, με την υψηλή μ.ω.τ. της νίκης να προκύπτει μέσα και από σωστές σημειώσεις της διαδρομής. Εποχή με υπεραξία και για τους συνοδηγούς, που έπαιζαν ρόλο και στον απαραίτητο ρυθμό.
Αντίστοιχα, την εποχή του έντονου ανταγωνισμού, όπως π.χ. το 1983 με τη «037», απαντούσε με στρατηγική, επιλέγοντας να χτυπήσει είτε αιφνιδιάζοντας είτε αξιοποιώντας όποια χαρακτηριστικά μιας διαδρομής θεωρούσε σημαντικά.
Δικαιώθηκε σε όλα, οδηγώντας με τη σοφία του και τα Audi Quattro, κερδίζοντας μάλιστα τα Peugeot και τις Lancia την εποχή των γκρουπ Β, με τους Σκανδιναβούς να αντιστέκονται και τον Ιταλό Μπιαζιόν να εκφράζει τη νέα γενιά και τον διαφορετικό τρόπο – κυρίως της προετοιμασίας κάθε αγώνα. Με άποψη και στην εξέλιξη: αναρτήσεων και ελαστικών. Τότε ο Βάλτερ Ρερλ, με την πολυτέλεια να διαλέγει και με χαρακτηριστικό του να εκφράζεται με ειλικρίνεια, δεν έκρυψε την αντιπάθειά του για το Σαφάρι και τις 1.000 Λίμνες.
Αυτής της λογικής του, δηλαδή της εξαιρετικής προετοιμασίας και της συμμετοχής στην εξέλιξη του αυτοκινήτου, ήταν και ο Κάρλος Σάινθ, που πήγε ακόμα πιο μακριά, με νίκη στη Φινλανδία αλλά και στο RAC, ενώ διακρίθηκε και στο Σαφάρι. Ο Ισπανός κατά πολλούς θεωρείται ο κορυφαίος όλων των εποχών. Αξιολόγηση με ρίσκο, παρ’ ότι κυριάρχησε την εποχή των γκρουπ Α και WRC, που έλαμψαν μετά το 1987. Την ίδια εποχή άλλαξε και το layout των αγώνων, όπως και του ΡΑ, οπότε η τακτική συνδυάστηκε με την απόλυτη ταχύτητα. Ο αγώνας μας εκείνη την περίοδο διατηρεί το στυλ του και χαρακτηρίζεται «Σαφάρι στην Ευρώπη».
Από το 1990 η εποχή γίνεται… Κόλιν ΜακΡέι. Πολυνίκης του ΡΑ και συχνά ομόσταβλος του Σάινθ, όντας μαζί σε Subaru, Ford και Citroen. Ήταν το στυλ και η προσέγγιση των αγώνων χωρίς τακτική ο λόγος για τον οποίο απογειώθηκε η δημοτικότητά του, και ήταν σπουδαίος ακόμα και όταν (σ.σ.: συχνά) δεν απέφευγε το λάθος. Ο Σάινθ παρέμενε αρχηγός τότε, με τον κόσμο να πηγαίνει στο «γήπεδο» για τον ΜακΡέι, χωρίς να υποτιμούμε τον Τόμι Μάκινεν, που δεν κέρδισε στην Ελλάδα.
Η συνέχεια έχει ονοματεπώνυμο… στα γαλλικά. Με εκφραστές τους Σεμπαστιάν, Λεμπ και Οζιέ, που αθροίζουν δεκαεπτά τίτλους, αλλά και τέσσερις νίκες στα δικά μας εδάφη. Ο Οζιέ παραμένει και σήμερα πρωταγωνιστής, έστω κι αν αγωνίζεται χωρίς πλήρες πρόγραμμα, κάτι που αποτελεί επιλογή του και δεν προκαλεί αναστάτωση στους συνεργάτες του στην Toyota. Σε κάθε περίπτωση, ειδικά στο Ράλλυ Ακρόπολις, σημαντικός πρέπει να θεωρείται και ο Φινλανδός Μάρκους Γκρένχολμ, ο σύγχρονος Μάρκου Άλεν – και οι δύο είναι οι αγωνιστικά οι πρόγονοι του Κάλε Ροβάνπερα, που πρωταγωνιστεί…
Ο Κάλε και οι άλλοι
Πατέρας του ο Χάρι Ροβάνπερα, ο δάσκαλός του, αλλά ο νεαρός Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2022 και νικητής του EKO Ράλλυ Ακρόπολις 2021 τον ξεπέρασε. Ακολουθώντας τα ίχνη των Μίκολα, Άλεν, Κάνκουνεν, Σάλονεν, Γκρένχολμ, Μάκινεν κ.ά., έχει ξεπεράσει το χαρακτηρισμό «εξαιρετικός», πιστοποιώντας το βαρύ «γεννημένος νικητής».
Σαν να βλέπεις τον γιο ή τον εγγονό του φίλου σου της διπλανής πόρτας. Ήταν εκείνο το βίντεο που, παιδάκι ακόμη, οδηγούσε ένα δυνατό Starlet, που έδινε το στίγμα. Έκανε το «αγροτικό» του με Skoda στο ανταγωνιστικό WRC2, οπότε όταν μεταπήδησε στην Toyota, το 2020, φάνηκε σαν έτοιμος από καιρό. Με συνέπεια στο πλάνο του, με σωστά βήματα από μωρό και με ουσιαστικά άλματα ως έφηβος, έφτασε στην κορυφή, και είναι αυτός που πραγματικά συνεχίζει και κρατάει ζωντανό το θρύλο της μεγάλης των Φινλανδών σχολής. Διδάσκει μάλιστα και επικοινωνιακά, χωρίς προετοιμασία, αλλά με την απλότητά του – καθρέφτης και της οδήγησής του. Με άριστη προσαρμογή στην υβριδική τεχνολογία, που δυσκολεύει συναδέλφους του. Ο Κάλε Ροβάνπερα διασκεδάζει οδηγώντας οτιδήποτε και οπουδήποτε. Εκφράζει μάλιστα το θαυμασμό του στο παρελθόν, οδηγώντας μόνο με το πλάι μια αγωνιστική Celica του 1992, ενώ καταθέτει σεβασμό στους τεχνικούς του, ντριφτάροντας με μαεστρία με μια σύγχρονη Supra, προετοιμασμένη κατάλληλα. Μακάρι να βρεθούν μιμητές στο WRC, όπου αναζητούνται εκφραστές της ανανέωσης.
Καλό αγώνα._ Σ. Χ.
Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος, αρχείο 4Τ
