Τον Σεπτέμβριο του 1969 η Mercedes-Benz παρουσίασε στην Έκθεση της Φρανκφούρτης την C111, η οποία παραμένει το πιο διάσημο από τα πρωτότυπα πειραματικά αυτοκίνητα που κατασκεύασε το «αστέρι» της Στουτγάρδης.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 οι επικεφαλής του τμήματος έρευνας και τεχνολογίας της Mercedes αποφάσισαν να εξερευνήσουν περισσότερο τον τομέα των κινητήρων, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στα wankel, diesel και υπερτροφοδοτούμενα μηχανικά σύνολα. Στόχος τους δεν ήταν άλλος από την υιοθέτηση νέων και βιώσιμων τεχνολογιών για την επόμενη γενιά αυτοκινήτων παραγωγής. Η πειραματική κατασκευή, που έφερε την ονομασία «C111», στην οποία θα εφαρμόζονταν στην πράξη όλα αυτά τα νέα συστήματα, ήταν εντυπωσιακή από πλευράς εξωτερικής εμφάνισης: Διέθετε δίθυρο αεροδυναμικό coupe αμάξωμα καμωμένο από fiberglass, με κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο, ενώ οι πόρτες της άνοιγαν προς τον ουρανό, όπως οι 300 SL «Gullwing» της ένδοξης για τη Μercedes δεκαετίας του ’50. Επίσης, το εσωτερικό της ήταν πολυτελές για την εποχή, αφού εκτός των άλλων διέθετε δερμάτινο σαλόνι και σύστημα κλιματισμού.
«C111-Ι»
Το κοινό είδε για πρώτη φορά αυτή τη μελλοντολογική δημιουργία το Σεπτέμβριο του 1969, στην έκθεση της Φρανκφούρτης. Πέρα από το θαυμασμό για τον εξωτερικό σχεδιασμό της, η πρώτη «C-111» έφερνε μαζί της και άλλα απρόσμενα στοιχεία, όπως την υιοθέτηση της τεχνολογίας Wankel. O συγκεκριμένος κινητήρας ήταν εκείνα τα χρόνια αντικείμενο έρευνας για αρκετές εταιρείες, από τις οποίες ξεχώριζαν η ευρωπαϊκή NSU και η ιαπωνική Μazda, που είχαν ήδη φροντίσει να εμπλουτίσουν πρώτες τη γκάμα τους και με τέτοια μοντέλα. Το βαμμένο σε έντονο πορτοκαλί χρώμα πειραματικό αυτοκίνητο έφερε το μηχανικό σύνολο με τον κωδικό «M950F» και διέθετε τρεις ρότορες, χωρητικότητας 600 κ.εκ. ο κάθε ένας. Με αυτόν η «C111-I» έφθανε σε απόδοση τους 280 ίππους, ενώ μπορούσε να αναπτύξει τελική ταχύτητα 260 χλμ./ώρα και να επιταχύνει από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε 5 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία έμελλε να ισχυροποιηθούν περαιτέρω, ύστερα από λίγους μήνες…
C111-II»
To Mάρτιο του 1970, στην έκθεση της Γενεύης, η Mercedes παρουσίασε στο κοινό το «C111-II», στο οποίο οι ρότορες του περιστροφικού κινητήρα είχαν αυξηθεί σε τέσσερις, χωρητικότητας 600 κ.εκ. ο κάθε ένας τους και πάλι. Για το πειραματικό γερμανικό όχημα αυτό σήμαινε περισσότερη ισχύ, που ανερχόταν πλέον στους 350 ίππους, δίνοντας στο αυτοκίνητο τελική ταχύτητα 300 χλμ./ώρα και επιτάχυνση από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε 4,8 δευτερόλεπτα. Τους μήνες που ακολούθησαν οι μηχανικοί της εταιρείας ασχολήθηκαν επισταμένα με την εξέλιξη αυτού του κινητήρα, επιδιώκοντας να ελαχιστοποιήσουν ή και να εξαφανίσουν τις όποιες αδυναμίες του. Παρά τις προσπάθειές τους αυτό δεν κατέστη δυνατό, καθώς το πρόβλημα της υψηλής κατανάλωσής του σε καύσιμα δε μπόρεσε να επιλυθεί, ενώ το κέρδος σε απόδοση έναντι των «συμβατικών» κινητήρων δεν ήταν άξιο λόγου, σε συνάρτηση με το κόστος της ανάπτυξής του. Με γνώμονα τα παραπάνω και με την παγκόσμια ενεργειακή κρίση προ των πυλών, η Mercedes αποφάσισε να εγκαταλείψει το πρόγραμμα ανάπτυξης της τεχνολογίας wankel, ύστερα από εννέα χρόνια ενασχόλησης με αυτό. Όμως, το τέλος για το εξαιρετικό «C111», δεν είχε φθάσει ακόμη…
«C111-IID»: To αυτοκίνητο των ρεκόρ
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 η γερμανική εταιρεία αποφάσισε να αξιοποιήσει το αυτοκίνητο στο επίπεδο της επίτευξης νέων ρεκόρ, εξοπλίζοντάς το με έναν 5κύλινδρο σε σειρά turbodiesel κινητήρα. Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος έγιναν παρεμβάσεις στο αμάξωμα της «C111», με σκοπό την περαιτέρω βελτίωση της αεροδυναμικής της, εγχείρημα που είχε ως συνέπεια ο σχετικός συντελεστής να φθάσει στην απίστευτη τιμή των 0.191 cx. Η συνέχεια αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένη για το πειραματικό coupe, καθώς την περίοδο 1976-1979 κατέρριψε διαδοχικά εννέα ρεκόρ ταχύτητας που αφορούσαν οχήματα με κινητήρες diesel και αερίου. Με διαρκείς αναβαθμίσεις από πλευράς ιπποδύναμης –αφού το αυτοκίνητο ήταν ουσιαστικά ένα εργαστήριο σε τροχούς- και με τη συστηματική χρήση υπερτροφοδότησης η «C111» ξεπέρασε το 1978 στο αυτοκινητοδρόμιο του Nardo τα 200 μίλια (322 χλμ./ώρα) ενώ κινήθηκε συνεχόμενα για 12 και πλέον ώρες με μέση ωριαία ταχύτητα 316 χλμ./ώρα. Στις 5 Μαΐου του 1979 στην ίδια πίστα αυτές οι κορυφαίες επιδόσεις έγιναν παρελθόν, με τη συνδρομή ενός διπλού υπερτροφοδότη στον V8 κινητήρα βενζίνης των 4.5 λίτρων, που απέδιδε 500 ίππους: H ταχύτητα της «C111-IID» ξεπέρασε τα 250 μίλια (403,78 χλμ./ώρα), ενώ για την ολοκλήρωση του γύρου των 12,5 χιλιομέτρων στο Νardo χρειάστηκε μόλις 1 λεπτό και 56 δευτερόλεπτα. Αυτό ήταν και το «κύκνειο άσμα» της «C111», η οποία δεν έφθασε ποτέ ως την αλυσίδα παραγωγής, παρά το γεγονός ότι περισσότεροι από 700 άνθρωποι εκδήλωσαν έμπρακτα την επιθυμία της να την αγοράσουν.
Yστεροφημία…
Η «C111» ξεπερνά σε φήμη ακόμη και τα επιβλητικά στην όψη οχήματα, που σχεδιάστηκαν από τη Μercedes και χρησιμοποιήθηκαν ειδικά για την επίτευξη του απόλυτου ρεκόρ ταχύτητας σε δημόσιο δρόμο, τη μακρινή δεκαετία του ’30. Ένα μέρος της φιλοσοφίας κατασκευής της μεταφέρθηκε στο αγωνιστικό πρωτότυπο, που παρουσιάστηκε στη Φρανκφούρτη το 1991. Το «C112» ήταν εξοπλισμένο με το νέο 6λιτρο V12 κινητήρα των 408 ίππων και αποτέλεσε τον προπομπό του αυτοκινήτου, με το οποίο συμμετείχε τα επόμενα χρόνια η Sauber στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σπορ πρωτοτύπων.