Κακά τα ψέματα. Το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν -και αποδεικνύεται πως παραμένει- το ατού των ελληνικών αγώνων, Άλλοτε και Τώρα.
Τότε, τη δεκαετία του '70, ήταν το Τατόι και άλλοι χώροι, συνήθως αεροδρόμια, αλλά και όχι μόνο, όπου οι αγώνες ταχύτητας κάθε άλλο παρά απαρατήρητοι περνούσαν. Σταθερή αξία Αναβάσεις-σημεία αναφοράς όπως η Πάρνηθα, η Ριτσώνα, η Πιτίτσα, η Βούλα κ.ά. Σήμερα, έχουμε δύο αληθινές πίστες, στα Μέγαρα και στις Σέρρες, και τουλάχιστον δύο αεροδρόμια που προσφέρονται για αγώνες ταχύτητας, αλλά και σημαντικές Αναβάσεις που επικοινωνούν ιδανικά το χώρο, αφού αρέσουν και στο λιγότερο ειδικό κοινό – ενώ στο χώρο των ράλλυ καθιερώθηκαν, έχοντας μάλιστα θεσμοθετηθεί, και οι αγώνες σε αμιγώς ασφάλτινες ειδικές διαδρομές.
Σήμερα δεν έχουμε ΕΛΠΑ, που μπορεί να καθιέρωσε αναβαθμίζοντας το Ράλλυ Ακρόπολις, αλλά τους ελληνικούς αγώνες περισσότερο τους χρησιμοποίησε παρά τους υποστήριξε, κάνοντάς τους εντέλει κακό. Άλλωστε, συνήθως κρινόμαστε για ό,τι δεν κάναμε, και λιγότερο για ό,τι δημιουργήσαμε. Πικρό, άλλα πραγματικό, όσο και αν ακούγεται άδικο.
Σε κάθε περίπτωση, άνθρωποι του χώρου με τις ρίζες τους σε ειδικές διαδρομές και πίστες βρήκαν συμπαραστάτες από το χώρο των οργανωτών, και προέκυψε η ΟΜΑΕ, που διοικείται-συντονίζεται από εκλεγμένους, έχοντας και την έγκριση της πολιτείας. Πρόκειται για ένα όνειρο που ξεπερνάει τα 45 χρόνια του περιοδικού μας, και αν σήμερα το σπορ διοικείται με τρόπο και κόπο από τον Δημήτρη Μιχελακάκη και την παρέα του, ιστορικά έχει καταγραφεί ο θετικός ρόλος του Βασίλη Δεσποτόπουλου στην ίδρυση της Ομοσπονδίας, που πήρε σάρκα και οστά από τον Μανώλη «ΡΟΝ» Χαλιβελάκη και τους δικούς του συνεργάτες.
Με σημείο αναφοράς το Ράλλυ Ακρόπολις, λοιπόν, τότε, την εποχή των Alpine, των Escort και της «911», με πηδαλιούχους τους Τεριέ, Άντερσον, Βάλντεγκαρντ, Κλαρκ, Πάουλι Τοϊβόνεν κ.ά. θεούς και ημίθεους, Ακρόπολις και σήμερα, και το ότι προσμετράει -ελπίζουμε προσωρινά- στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δε μετριάζει το μέγεθός του. Έχει μάλιστα σημαντικό ατού την τηλεοπτική κάλυψη, οπότε φτάνει σχεδόν ζωντανό στα σπίτια Ελλήνων – και όχι μόνο. Είναι σαφές πως το γεγονός που έμεινε ζωντανό χάρη στους Παύλο Αθανασούλα και Ανίτα Πασαλή αναστήθηκε (στην κυριολεξία) χάρη στη μαεστρία της Οργανωτικής Επιτροπής και, με ατού τη Seajet του Μάριου Ηλιόπουλου, ξεπέρασε και το capital control, όντας στο προσκήνιο την τελευταία στιγμή, και να οι ιδανικές συνθήκες ώστε η χώρα μας, που βασίζεται στον τουρισμό, να επικοινωνήσει το σωστό, το αληθινό της προφίλ. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο αγώνας οργανωτικά θα είναι τέλειος, ενώ είμαστε σίγουροι πως μπορεί να λείπουν οι κορυφαίοι επαγγελματίες του WRC, αλλά οι νέοι και ωραίοι με τα R5 τους κάθε άλλο παρά απαρατήρητοι θα περάσουν.
Τι δεν έχει ο αγώνας μας; Έλληνες θεούς. Όχι του Ολύμπου, αλλά των ειδικών διαδρομών. Τότε, τη δεκαετία του 1970, ήταν ο «Σιρόκο», ο Πεσμαζόγλου, ο Γιώργος Μοσχούς, ο «Ιαβέρης», ο Παύλος Μοσχούτης, ο «Λεωνίδας», ο Βαγγέλης Γκάλλο, ο Κώστας Αποστόλου, ο Μανώλης Παναγιωτόπουλος, ο Μανώλης «ΡΟΝ» Χαλιβελάκης, ο Μιχάλης Μοσχούς, ο Γιάννης Ψύχας, ο Ανδρέας Παπατριανταφύλλου, ο Γιάννης Παπαδαμαντίου, ο Γιάννης Λέκκας, κ.ά. Τεράστιοι ως αθλητές και ως άνθρωποι. Αντίστοιχο και το μέγεθος των συνοδηγών τους. Σημειώστε ενδεικτικά: Ανδριόπουλος, Φερτάκης, Στεφανής, Μακρινός, Κριάδης, Βασιλειάδης, Έξαρχος, Κωνσταντακάτος, Αρκέντης κ.ά. Είχαν δίπλα τους μηχανικούς-μορφές, αλλά και χορηγούς με βάθος, ενώ δεν έλειπαν και οι αντιπροσωπείες με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Ήταν έντονο το ελληνικό στοιχείο, με τους «Σιρόκο»-Ανδριόπουλο, όντας δις 2οι Γενικής με την Alpine το '75-'76, να σφραγίζουν τα καλύτερα αποτελέσματα Ελλήνων, στο διάστημα των 45 τελευταίων ετών.
Σήμερα είναι αλλιώς. Οι αντιπροσωπείες απουσιάζουν, οι χορηγοί δεν υποστηρίζουν τις συμμετοχές με προοπτική και η παρουσία τους έχει να κάνει κυρίως με γνωριμίες, δείχνουμε φτωχοί στην αντιπαράθεση με τα όπλα των ξένων, ενώ λογικά το χρονόμετρο δεν κολακεύει την ελληνική παρουσία. Οι πυροβολισμοί του Άρη Βωβού, κυρίως με τον «ΕΛ-ΕΜ», η συνέπεια του Γιάννη Παπαδημητρίου έχοντας δίπλα του και τον Νίκο Πετρόπουλο, η ποιότητα του Πάνου Χατζητσοπάνη και των συνοδηγών του και άλλες σημαντικές επιδόσεις κάθε άλλο παρά απαρατήρητες πέρασαν, και βέβαια έχουν γραφτεί στην ιστορία, όπως άλλωστε οι επιδόσεις και η ευρύτερη παρουσία του Λεωνίδα αρχικά και του Λάμπρου Κύρκου στη συνέχεια, και μέχρι σήμερα. Ο πολυπρωταθλητής, άλλωστε, ο «Λέας», σφραγίζει μέσα από το Ράλλυ Ακρόπολις μια καριέρα είκοσι ετών και στους χωματόδρομους, όντας και ο τελευταίος μιας εποχής οδηγών που δε μασούσαν, όντας ανταγωνιστικοί σε άσφαλτο και χώμα, αλλά και σε Αναβάσεις, Ταχύτητες και ράλλυ.
Διαφορετική περίπτωση ο Λάμπρος. Σπάνιος άνθρωπος, που καταθέτει την ψυχή του με έναν ήρεμο, δικό του τρόπο, είτε οδηγεί είτε εξελίσσει, ενώ και αυτός δεν υστερεί σε καμία μορφή αγώνα. Μηχανικοί… τα χέρια τους και κυρίως το μυαλό τους, ατού το πείσμα και η προσέγγιση του Λεωνίδα, και η ήρεμη δύναμη του Λάμπρου, με τον Παναγιώτη του Λεωνίδα να διαθέτει στοιχεία και από τους δύο, και ακόμα μόρφωση και νιάτα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο μπάκετ. Βασικός συνοδηγός της προσπάθειας ο Γιώργος Πολυζώης, ένας κύριος του χώρου με άποψη και χαρακτήρα, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε το ρόλο του Αντώνη Γαρυφάλλη δίπλα τους σε πολλές περιπτώσεις.
Σε πρώτο πρόσωπο και τηρουμένων των αναλογιών, αφού λείπουν οι αντιπροσωπείες και οι χορηγοί, κρατάμε τις επιδόσεις του Λάμπρου Αθανασούλα, που είχε δίπλα του στο Skoda και στο Fiesta τον Νικόλα Ζακχαίο. Πλήρωμα τεράστιο, με δυνατότητες και εκτός συνόρων, όπου το μυαλό συνδυάζει αρμονικά το ταλέντο με τον ενθουσιασμό, ώστε να προκύπτει αποτέλεσμα με τρόπο που δεν αντιγράφεται. Βλέπετε, η πηγαία σοφία του οδηγού, καλά δουλεμένη μέσα και από τη σπάνια αγωγή του χάρη στην οικογένειά του, ποτέ δε συγκρούστηκε με τον ενθουσιασμό του συνοδηγού. Συνδυάστηκαν δημιουργικά, με το συναίσθημα κοινό παρονομαστή. Απλώς υπέροχοι!
Τι άλλο; Τα περάσματα του Τάκη Καϊτατζή στο περσινό Ράλλυ Ακρόπολις. Ένας τύπος που οδηγεί «αλλιώς» από Έλληνες και ξένους σε άσφαλτο και χώμα, μετατρέποντας το κατηγορίας «Ν» βαρύ σεντάν σε πολεμική μηχανή. Ξεκολλημένο παντού το ΕVΟ από τα πολλά, τα πάρα πολλά χιλιόμετρα. Από τις περιπτώσεις που λες, κρίμα που είναι Έλληνας.
Το ίδιο ισχύει και για άλλους Έλληνες οδηγούς, που σε σχέση με την τότε εποχή, και κυρίως με την 20ετία 1980-2000, αδικούνται χωρίς υποστήριξη και με μηδενική προοπτική.
Μακάρι ο αγώνας να καθιερωθεί στο καλαντάρι με ή χωρίς προοπτική αναβάθμισής του, και χίλιες φορές μακάρι να αναβαθμιστεί και η ελληνική παρουσία στον πίνακα των συμμετοχών και στα αποτελέσματα.
Ολοκληρώνοντας, αναρωτιέται κανείς τι έχει αλλάξει στο χώρο των ελληνικών αγώνων εδώ και 45 χρόνια. Θεσμικά πολλά, πάρα πολλά. Όποτε, να η ευκαιρία, η ανάγκη και η ευθύνη για να είμαστε ακριβείς, ώστε αυτή η αλλαγή να μη μείνει σε πρόσωπα, στα πράγματα και στις επιφανειακές καταστάσεις, αλλά να αγγίξει τον Έλληνα οδηγό πέρα από τις απαραίτητες υποδομές που ασφαλίζουν και σε βάθος χρόνου την παρουσία του.
Με ζητούμενο την καλύτερη, τη σύγχρονη επικοινωνία λοιπόν η επόμενη ημέρα, και μακάρι με τα 50 χρόνια του περιοδικού, το 2020, να γραφτούν περισσότερα για την ελληνική παρουσία στο σύγχρονο Ράλλυ Ακρόπολις. Το αξίζουν, το δικαιούμαστε._ «Στρατισίνο»
