Αφήνοντας στην άκρη τα ηλεκτροκίνητα ποδήλατα της εποχής μας, δίνουμε το λόγο στο ταπεινό μοτεράκι εσωτερικής καύσης από τη δεκαετία του ’40, που με την επιτυχία του έστρεψε το κατασκευαστικό ενδιαφέρον της Ducati στις μοτοσικλέτες.
Το «κουταβάκι» λοιπόν με την επιτυχία του στην αγορά σε δύσκολους καιρούς, έφερε τη Ducati στο χώρο των κατασκευαστών μοτοσικλετών. Ο κόσμος των δύο τροχών, σίγουρα του χρωστά πολλά. Όμως, ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή: η διάσημη ιταλική εταιρεία κατασκευής μοτοσικλετών ιδρύθηκε το 1926 στην Μπολώνια, με αρχική επωνυμία «Societa Scientifica Radio Brevetti Ducati» και αντικείμενο εργασιών την παραγωγή βιομηχανικών εξαρτημάτων (κατά κύριο λόγο πυκνωτών και λυχνιών), που απευθύνονταν στην διαρκώς ογκούμενη βιομηχανία της ραδιομετάδοσης.
Το πρώτο ιδιαίτερα επιτυχημένο εμπορικά προϊόν της ήταν ένας ηλεκτρολυτικός πυκνωτής για τη ραδιοφωνία, που ονομάστηκε «Manens». Το 1935 ξεκίνησε η παραγωγή μεταβλητών πυκνωτών, επίσης για τη ραδιοφωνία, αυξάνοντας τη φήμη και τα κέρδη της Ducati. Όμως, ο καταστροφικός δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος διέκοψε τα πάντα. Το τέλος του βρήκε την εταιρεία σχεδόν κατεστραμμένη, με τα εργοστάσια του Borgo Panigale να έχουν καταρρεύσει από τους βομβαρδισμούς των Συμμαχικών Δυνάμεων το 1944. Ωστόσο, οι αδελφοί Ducati (Bruno, Adriano και Marcello) προετοίμαζαν ήδη τη δυναμική τους επανεκκίνηση, καθώς στο μακρύ διάστημα της ένοπλης σύρραξης σχεδίαζαν νέα προϊόντα που θα μπορούσαν να έχουν επιτυχία στην αγορά, όταν τα πράγματα θα ηρεμούσαν. Τελικά, αυτή προέκυψε από εκεί που δεν περίμεναν. Και ιδού πώς…
Στη διάρκεια των σκοτεινών χρόνων του πολέμου, ο δικηγόρος Aldo Farinelli σχεδίασε και εξέλιξε με τη συνδρομή του αυτοδίδακτου μηχανικού Aldo Leoni έναν μικρό μονοκύλινδρο, τετράχρονο και αερόψυκτο κινητήρα χωρίς εκκεντροφόρο επικεφαλής (OHV). Στη συνέχεια συνεργάστηκε με την εταιρεία Siata («Societa Italiana per Applicazioni Tecniche Auto Aviatorie»), έχοντας την ιδέα πως το εφεύρημά του θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε ένα ποδήλατο και να το μετατρέψει σε μηχανάκι.
Στις 26 Ιουλίου 1944, μόλις ένα μήνα μετά την επίσημη απελευθέρωση της Ιταλίας από τους πρώην συμμάχους της Nazi, η Siata ανακοίνωσε την πρόθεσή της να πουλήσει τον κινητήρα στο κοινό. Το πρώτο πρωτότυπο των Farinelli και Leoni κυκλοφόρησε στους δρόμους του Τορίνο, το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς. Το μηχανικό τους σύνολο ζύγιζε λίγο λιγότερο από οκτώ κιλά και κατανάλωνε μόλις ένα λίτρο καυσίμου ανά 80 περίπου χιλιόμετρα, όταν ήταν τοποθετημένος σε ποδήλατο.
Το περίεργο όνομά του («Cucciolo», που σημαίνει «μικρό κουτάβι») το οφείλει στον πολύ ιδιαίτερο ήχο του, που θύμιζε το γαύγισμα του συμπαθούς τετράποδου. Το προϊόν με το χαριτωμένο όνομα, αρχικά επωλείτο σε συσκευασία, προκειμένου να συναρμολογηθεί. Μερικοί επιχειρηματίες το αγόραζαν σε ποσότητες και κατόπιν το εγκαθιστούσαν σε ποδήλατα, προσφέροντας έτσι προς πώληση τις πρώτες πλήρεις μονάδες.
Σύντομα η ζήτηση του κουταβιού ξεπέρασε τις περιορισμένες δυνατότητες παραγωγής της Siata, με αποτέλεσμα η μικρή εταιρεία από το Τορίνο να αναζητήσει συνεργάτη. Αυτός δεν ήταν άλλος από τη Ducati, που αναζητούσε νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες και κατέληξε σε συμφωνία αδειοδότησης. Η παραγωγή αυξήθηκε από τις 15 μονάδες του 1946 σε περισσότερες από 25.000 τα επόμενα χρόνια, όταν το εργοστάσιο του Borgo Panigale πήρε την αποκλειστικότητα κατασκευής του «Cucciolo». Στη συνέχεια ο κινητήρας των 48 κ.εκ. απέκτησε και πλαίσιο, το οποίο ήταν βασισμένο σε μία ευρεσιτεχνία του Capellino και κατασκευαζόταν από την Caproni στο Τρέντο. Σταδιακά το σύνολο εξελίχτηκε σε μια πραγματική μέσα στην απλότητά της μοτοσικλέτα, με τη δεξαμενή καυσίμου να ενσωματώνεται στο πλαίσιο, ενώ ενισχύθηκε και με πίσω ανάρτηση για τους πιο απαιτητικούς.
Με τα δίτροχα «55 Elastico» και «55 Rigido» η Ducati πλησίασε ακόμη περισσότερο στη μορφή της αληθινής μοτοσικλέτας, η οποία προέκυψε όταν η χωρητικότητα του κινητήρα του Farinelli αυξήθηκε στα 60 και λίγο αργότερα στα 65 κ.εκ., με τα μοντέλα «65 Sport», «65T», «65TL» και «65TS». Το 1958 ακούστηκε το τελευταίο γαύγισμα του «Cucciolo» στη γραμμή παραγωγής (ταυτόχρονα με εκείνο των σειρών «65» και «98») ύστερα από μια εξαιρετικά επιτυχημένη σταδιοδρομία, η οποία υπολογίζεται πως αρίθμησε συνολικά 400.000 κινητήρες (τεχνικά χαρακτηριστικά του Ducati Cucciolo θα βρείτε στο αρχείο PDF που βρίσκεται στο τέλος του άρθρου, κάτω από το image gallery του θέματος)
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
