Πώς κατάφερε η Νορβηγία να αποτελεί το παγκόσμιο πρότυπο για τη μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση;
Με τις πωλήσεις των αμιγώς ηλεκτρικών να αντιπροσωπεύουν σήμερα το 52% της αγοράς, και των plug-in υβριδικών το 20%, ουσιαστικά η Νορβηγία δείχνει το δρόμο που θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες στα επόμενα χρόνια.
Αν πάμε πίσω μία δεκαετία, η κατάσταση εκεί θύμιζε την Ελλάδα του σήμερα, με κάπου 700 ηλεκτρικά οχήματα να κυκλοφορούν στους δρόμους της σκανδιναβικής χώρας, τη στιγμή που ο σημερινός στόλος ηλεκτρικών επιβατικών αυτοκινήτων αγγίζει τα 320.000 και των φορτηγών τα 10.000.
Αξίζει να δούμε πώς έγινε αυτή η γρήγορη μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση και γιατί η όλη υλοποίηση καθιστά αντίστοιχα εφικτό το σχεδιασμό της ελληνικής πολιτείας, που θέλει μέχρι το 2030 το ένα τρίτο των ταξινομήσεων να αφορά ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Κοινό χαρακτηριστικό της Ελλάδας με τη Νορβηγία είναι ότι καμία από τις δύο δε φιλοξενεί εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων, άρα η συγκεκριμένη στρατηγική γίνεται με στόχο τη βελτίωση του περιβάλλοντος. Εμείς, για την ακρίβεια, έχουμε ένα λόγο περισσότερο, καθώς η Αθήνα, μαζί με το Μιλάνο, κατέχουν στην Ευρώπη την πρωτιά όσον αφορά την επιβάρυνση της ατμόσφαιράς τους από τις μεταφορές.
Η Νορβηγία, από την πλευρά της, είχε ουσιαστικά ένα λόγο… λιγότερο να στραφεί στην ηλεκτροκίνηση, καθώς είναι πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή της είναι ότι στο χρόνο που έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή, βρέθηκε αντιμέτωπη με όλα τα προβλήματα νεότητας της ηλεκτροκίνησης.
Κι όμως, το 94% των Νορβηγών κατόχων ηλεκτρικών αυτοκινήτων νιώθει ικανοποίηση με τη συγκεκριμένη επιλογή. Μάλιστα, το 45% από αυτούς δε διαθέτουν στο γκαράζ τους και κάποιο συμβατικό, κι αυτό γιατί υπάρχει ένα πλήρες δίκτυο φορτιστών, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα σημεία της χώρας.
Αν κάποιος θελήσει να ταξιδέψει, υπάρχουν 3.080 σταθμοί ταχείας και υπερταχείας φόρτισης, από τους οποίους οι 800 εγκαταστάθηκαν μόλις τον περασμένο χρόνο. Για τη διαμόρφωση του δικτύου αρχικά υπήρχαν κάποιες κρατικές επιδοτήσεις, σήμερα όμως η δημόσια φόρτιση αποτελεί μια δραστηριότητα που προσελκύει την επιχειρηματικότητα. Μόνο στο βόρειο, αραιοκατοικημένο κομμάτι της χώρας εξακολουθούν να υπάρχουν επιδοτήσεις για την εγκατάσταση ταχυφορτιστών.
Είναι όλα ρόδινα; Σαφώς όχι, καθώς το 39% των κατόχων ηλεκτρικών αυτοκινήτων έχει αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα στη σύνδεση με κάποιον ταχυφορτιστή, ενώ το 47% έχει χρειαστεί να περιμένει στην ουρά για να φορτίσει, ποσοστό όμως σαφώς μειωμένο σε σχέση με το 64% της προηγούμενης χρονιάς.
Σύμφωνα με τη Χριστίνα Μπου, Γενική Γραμματέα στην Ένωση Ηλεκτροκίνησης της Νορβηγίας, η οποία συμμετείχε στο διαδικτυακό συνέδριο ηλεκτρικών οχημάτων που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη χώρα μας, η μετάβαση αυτή στην ηλεκτροκίνηση δημιούργησε και χώρο για επενδύσεις. Πέρα από την παραγωγή φορτιστών στη Νορβηγία, τα ναυπηγεία της χώρας κατασκευάζουν ηλεκτρικά φέρι (60 μέσα στο 2020), ενώ και η Panasonic ενδιαφέρεται για τη δημιουργία ενός εργοστασίου που θα παράγει μπαταρίες.
Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά; Ουσιαστικά τα ηλεκτρικά οχήματα απαλλάχθηκαν από τους φόρους που επιβαρύνουν την πώληση των αυτοκινήτων, έτσι που να αντισταθμίζεται η αρχικά υψηλότερη τιμή τους. Ανάμεσα στις επιπλέον διευκολύνσεις που δόθηκαν ήταν η απαλλαγή από τέλη κυκλοφορίας, όπως επίσης η διευκόλυνση για την κίνησή τους στις λεωφορειολωρίδες, τη μετακίνησή τους με πλοία ή τη διέλευσή τους από τα διόδια. Καθώς το νερό έχει μπει πλέον στο αυλάκι, από το 2025 θα επιτρέπεται να πωλούνται μόνο αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Αξίζει εδώ να επισημάνουμε πως στη Νορβηγία το σύνολο της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Εύλογα, λοιπόν, κάποιος θα διερωτηθεί αν πρέπει να δίνονται κίνητρα για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μέχρι να διασφαλίσουμε την απανθρακοποίηση στην παραγωγή του ηλεκτρικού ρεύματος.
«Όχι», απαντά εμφατικά η κ. Μπου. «Η αύξηση του στόλου των ηλεκτρικών και η αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των ΑΠΕ στην παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια θα πρέπει να γίνονται παράλληλα, καθώς δεν υπάρχει περιθώριο για καθυστερήσεις στη μετάβαση προς τις μετακινήσεις μηδενικών ρύπων»._ Μ. Σ.
