Η Ferrari αναμένεται να παρουσιάσει την SF21 με έναν εκ βάθρων ανανεωμένο και βελτιωμένο κινητήρα, όμως αυτό είναι μόλις ένα από τα βήματα που πρέπει να κάνει για να γίνει ξανά ομάδα ικανή για νίκες και πρωτάθλημα.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Franco Nugnes για το Autosport, η Scuderia έχει προχωρήσει σε εκ βάθρων αλλαγές στον τομέα του θερμικού κινητήρα, αλλά και του ηλεκτρικού powertrain, με στόχο την αύξηση της παραγόμενης ιπποδύναμης, που ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα της περυσινής PU των Ιταλών. Διαφοροποιήσεις στα πιστόνια για καλύτερη καύση στον ICE, βελτιστοποιήσεις στον τομέα των εξατμίσεων, νέο κιβώτιο ταχυτήτων είναι τα βασικά στοιχεία των εργασιών στο Μαρανέλο.
Η συμβολή της AVL (στην οποία είχαν απευθυνθεί και το 2016) και του επικεφαλής Wolff Zimmerman, θα είναι καταλυτικής σημασίας για το αν αυτές οι αλλαγές θα λειτουργήσουν, αφ’ενός σε επίπεδο επιδόσεων, αφ’ετέρου στην αξιοπιστία, που σε μία σεζόν 23 αγώνων θα είναι εξίσου κρίσιμη.
Οι ανωτέρω κινήσεις, αν και άκρως σημαντικές για την αμιγώς αγωνιστική εικόνα της SF21 (και όχι μόνο, εφόσον ψηφιστεί το «πάγωμα» στην εξέλιξη των κινητήρων), εντούτοις είναι η «κορυφή του παγόβουνου».
Σαφέστατα είναι θετικό και μόνο που υπήρξε η κινητοποίηση, η αντίδραση μετά το καταστροφικό 2020. Μέχρι τον περασμένο Ιούλιο, το τεχνικό τμήμα της Scuderia απαρτιζόταν από τους Enrico Gaultieri στον τομέα του κινητήρα, και τον Laurent Mekies στον τομέα της αθλητικής διεύθυνσης. Τότε ήρθε να προστεθεί το ‘Performance Department’, ή αλλιώς Τμήμα Απόδοσης, του οποίου ηγείται ο Enrico Cardile, μαζί με το τμήμα σασί, μετά την αποχώρηση του Simone Resta για τη Haas. Συνδυάστε αυτές τις αλλαγές με την επαναφορά του Rory Byrne, του Νοτιαφρικανού σχεδιαστή των επιτυχιών στις αρχές του αιώνα, σε ρόλο συμβούλου.
Αυτό το νέο τμήμα εντός της Scuderia άρχισε να εργάζεται πάνω στο 2021, επί της ουσίας, από τα μέσα του 2020. Μέσα στις αρμοδιότητές του ήταν κι η ανακατασκευή του κινητήρα, και το έργο του θα κριθεί απ’ τον Μάρτιο.
Εκτός του εργοστασίου, όμως, η Ferrari, και πολλώ δε μάλλον ο Mattia Binotto, έχουν να κάνουν πολλά σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού και φιλοσοφίας.
Η συγκεκριμένη συζήτηση πρέπει να γίνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εδώ και μία δεκαετία. Από τη στιγμή που η τριανδρία Montezemolo-Todt-Brawn έσπασε (σε διάφορα στάδια), δημιουργήθηκε κενό στις αξίες και τη φιλοσοφία εντός του Μαρανέλο. Το μόνο που διατηρήθηκε ήταν και παραμένει το δόγμα του νο.1 και νο.2 οδηγού, και πολλές φορές εις βάρος της προόδου της ομάδας, όπως συνέβη το 2019. Κατά τα λοιπά, λάθη επί λαθών στη διαχείριση των οδηγών, ειδικά των Alonso και Vettel, των ανθρώπων που στελέχωσαν το τεχνικό τμήμα της (βλ. Allison) και της δημόσιας εικόνας της με ερασιτεχνισμούς από τα pit stops ως την επικοινωνία και την προσβασιμότητα σε κοινό και Τύπο.
Κι αν στα τελευταία ζητήματα έχει βρει λύσεις κι έχει αλλάξει λογική, στον τομέα των οδηγών και το πώς διαμορφώνει τη δυναμική μεταξύ τους αλλά και με την ίδια την ομάδα και τη διοίκησή της, υπάρχουν ακόμα προβληματικές πρακτικές σε ισχύ.
Με την αποχώρηση του Vettel, ο Charles Leclerc είναι πλέον ο «παλιός», κι ο άρτι αφιχθείς από τη McLaren Carlos Sainz είναι ο νέος. Θα είναι και το νο.2, όμως; Για τον Binotto, στόχος είναι οι δύο οδηγοί να ξεκινήσουν επί ίσοις όροις τη χρονιά, κι αν στην πορεία χρειαστεί αυτό να αλλάξει, θα αλλάξει.
Μόνο που αυτή η… δημιουργική ασάφεια αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για τον έναν ή τον άλλον οδηγό να μείνει πίσω γιατί μερικοί αγώνες δεν πήγαν όπως θα ήθελαν, ή γιατί η τύχη ευνόησε τον έναν εκ των δύο. Εκ πρώτης όψεως, το να αφήνει μία ομάδα ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα και να αφήσει την πίστα και τα αποτελέσματα να μιλήσουν δεν είναι κακή πρακτική, είναι όμως αμφίσημη, ειδεμή επικίνδυνη. Πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο, παρόμοιο ίσως με αυτό της Mercedes, όπου τα όρια είναι σαφή κι οι ευκαιρίες δίνονται κατά περίπτωση. Φυσικά, υπάρχει το εύλογο ερώτημα για το αν θα μπορούσε η Scuderia να βάλει τον Sainz, έναν νέο κι ιδιαίτερα φιλόδοξο οδηγό, στον «πάγο» βάζοντάς τον σε ρόλο υποστηρικτικό προς τον Lelcerc. Δεν μπορεί να το κάνει άμεσα, αλλά δεν μπορεί και να αμφισβητήσει το προβάδισμα του οδηγού που βγήκε από τα σπάργανά της και είναι στο δυναμικό της από το 2019.
Διότι, ένας καλός κινητήρας, ένα μονοθέσιο εν γένει, μπορεί να φέρει μία ομάδα ως ένα σημείο – το ταβάνι είναι χαμηλό, ακόμα και για τα καλύτερα μονοθέσια, αν αυτοί που καλούνται να τα οδηγήσουν δεν έχουν την ψυχολογία, την καθοδήγηση και τον στόχο που απαιτείται. Δεν πρέπει να υποτιμάται η σημασία του κλίματος στο εσωτερικό μίας ομάδας, κι ανάμεσα σε δύο teammates, σε ό,τι αφορά την απόδοση των εκάστοτε οδηγών. Ελάχιστοι μπορούν να επιβιώσουν και να αποδώσουν σε περιβάλλοντα τοξικού ανταγωνισμού, ασάφειας ή αδράνειας.
Το μόνο θετικό στα των οδηγών για τη Ferrari είναι ότι είναι εξαιρετικά νέοι και οι δύο. Ο Sainz είναι 25 ετών, και θεωρείται ήδη έμπειρος, μιας κι αγωνίζεται από το 2015 στην F1. Ο δε Leclerc είναι ήδη 2 φορές νικητής, γνωρίζει τι χρειάζεται για να φτάσεις στο βάθρο. Είναι μία ενδιαφέρουσα δυναμική αυτή που δύναται να δημιουργηθεί ανάμεσά τους.
Οι επιφυλλάξεις για το αν ο Binotto, ή νέος CEO της Ferrari (η θέση παραμένει κενή), μπορούν να τους καθοδηγήσουν σωστά και να χτίσουν ένα κλίμα συνεργασίας αλλά και σαφούς διάκρισης ρόλων, παραμένουν και θα παραμείνουν μέχρι αποδείξεως του εναντίου._Δ.Μ.
