Στο τιμόνι μιας Formula 1
Μια βόλτα μόνο…… αρκεί για να δημιουργήσει μια ανάμνησή από εκείνες που μόνο λίγοι τυχεροί έχουν την πολυτέλεια να φυλάνε στο προσωπικό τους «χρονοντούλαπο».
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΦΟΥΚΗΣ
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ κανείς να ξεκινήσει να γράψει ένα «δομημένο» άρθρο σχετικά με ένα ταξίδι στο οποίο οδήγησε κάτι ξεχωριστό. Ένα άρθρο με αρχή, μέση και τέλος που πιθανόν να κατέληγε σε υπερθετικές εκφράσεις. Όταν όμως αυτό το «ξεχωριστό» είναι ένα μονοθέσιο του μαγικού κόσμου της Formula 1, τότε η θεωρία πάει περίπατο και στο τέλος αυτό που μένει είναι μόνο η γλυκιά γεύση της αδρεναλίνης. Τι σημασία έχει η θεωρία, λοιπόν; Βάλτε κράνος και πάμε!
Ασκήσεις επί χάρτου
Μπορεί εκείνη η μέρα, κάπου κοντά στη Νίκαια της Γαλλίας, να ήταν γεμάτη εμπειρίες, αλλά αυτό που εν τέλει έμεινε χαραγμένο στο μυαλό, είναι οι τρείς μαγικοί γύροι με την Arrows A20 που οδηγούσε ο Pedro De la Rosa το 1999. Πριν από αυτό είχαν γίνει διάφορα, όπως η θεωρία οδήγησης μονοθέσιων από τον παλιό πιλότο της F1, Πατρίκ Γκαγιάρντ, περίπου δέκα γύροι με μια φόρμουλα Opel – Lotus 180 ίππων και άλλα, που όμως μετά από την υπέρτατη εμπειρία τoυ μονοθεσίου της Formula 1, έμοιαζαν πολύ «μικρά». Από μόνα τους θα μπορούσαν να αποτελέσουν ότι πιο εντυπωσιακό έχει ζήσει κανείς ως οδηγός. Τουλάχιστον, μέχρι τις πέντε περίπου το απόγευμα. Εκείνη ακριβώς την ώρα οι άνθρωποι της σχολής AGS Formule 1 μας ζήτησαν να ετοιμαστούμε. Αυτό που θα ακολουθούσε απείχε χιλιόμετρα ακόμη και από τις πιο ζωηρές κρίσεις της φαντασίας…
Get set… Ready… GO!!!
Αρχικά, οι υπεύθυνοι της σχολής να μας ενημέρωσαν ότι για λόγους ευκολίας ο συμπλέκτης είχε μεταφερθεί σε πεντάλ στο πόδι, ότι θα έπρεπε να ανεβάζουμε σχέση στο κιβώτιο με το γκάζι τέρμα πατημένο και πως το φρένο αποδίδει τα μέγιστα με πίεση 70 κιλά πάνω στο πεντάλ. Παρόλα αυτά, τα μάτια δεν μπορούσαν να φύγουν από το πορτοκαλί και μαύρο μονοθέσιο με τα σήματα της Repsol. Αφού με δυσκολία γλιστρίσαμε στο ειδικά κατασκευασμένο κάθισμα, και δεθήκαμε με την ανάλογη βοήθεια, βάλαμε κράνος και δοκιμάσαμε με σβηστή μηχανή τον συμπλέκτη. Μετά από λίγο, ακούστηκε η μίζα να δίνει ζωή στο V8 Cosworth των 650 ίππων ακριβώς στην πλάτη μας. Ο βρυχηθμός και οι κραδασμοί που μετέδιδε ο κινητήρας σου κόβουν με το «καλημέρα» τα πόδια και οποιαδήποτε διάθεση για «Σουμαχερισμούς». Η οθόνη υγρών κρυστάλλων στο τιμόνι έδειχνε με μεγάλα γράμματα το «Ν» και διάφορες άλλες πληροφορίες τις οποίες δεν δύσκολα έχει την ψυχραιμία κανείς να κοιτά. Συμπλέκτης, δεξί πτερύγιο πίσω από τιμόνι και μετά από ένα άκομψο ήχο η οθόνη πληροφορεί ότι έχει επιλεχθεί η πρώτη σχέση στο κιβώτιο. Το δύσκολο τώρα είναι να αφήσεις συμπλέκτη χωρίς να σου σβήσει και πληγώσεις όποιο εγωισμό σου έχει απομείνει. Στροφές ψηλά, ο ήχος ήδη σε τρελαίνει, αφού έκανες την «εξυπνάδα» και δεν φόρεσες ωτοασπίδες, και αργά σηκώνεις το πόδι από το αριστερό πεντάλ. Το μονοθέσιο αρχίζει να κινείται και με κάθε εκατοστό η αυτοπεποίθηση ότι τα κατάφερες μεγαλώνει. Αφού ξεπεράσεις τον άθλο της εξόδου για τα πιτς, είσαι πια μόνος με το «τέρας» για τρεις γύρους στην πίστα.
Ας παίξουμε…
Οι πρώτες κινήσεις είναι όλες διστακτικές. Με φόβο πατάς το γκάζι, με το ίδιο συναίσθημα αλλάζεις σχέσεις με τα πτερύγια και με ανάλογα πατάς το φρένο. Στα μισά του πρώτου γύρου έρχεται η σκέψη για το τι μπορεί να κάνει ένα μοτέρ 650 ίππων σε ένα σασί 600 κιλών. Πατάς το γκάζι, αλλά τα λαμπάκια στο τιμόνι δεν ανάβουν. «Τι κρίμα, έχουν τόσο τέλεια συντηρημένη αυτή την Arrows, αλλά τα λαμπάκια που κάηκαν δεν τα άλλαξαν!», σκέφτεσαι. Οπότε ας μείνουμε στο γκάζι να ακούσουμε που έχει τον κόφτη και αλλάζουμε με το …αυτί! Πατάς, πατάς και εκεί που νομίζεις ότι ο κόφτης έρχεται, να το πρώτο κίτρινο λαμπάκι που ανάβει! Δεν είναι δυνατόν! Έχει δέκα λαμπάκια μέχρι το τελευταίο κόκκινο και το μοτέρ ήδη ουρλιάζει στην πλάτη σου! Στην επόμενη μεγάλη ευθεία έρχεται η στιγμή να δεις πως είναι η ζωή στις 15.000 σ.α.λ., με τέταρτη φυσικά, γιατί η τρίτη σαν πολύ κοντή φαίνεται και δεν θες να δεις την ουρά να σε προσπερνάει. Το τι επακολουθεί μιας τέτοιας απόφασης είναι άκρως εντυπωσιακό. Ο ήχος σε κάνει να νομίζεις ότι πίσω σου η γη σκίζεται στα δύο και η επιτάχυνση σου θαμπώνει το οπτικό πεδίο. Χωρίς να είσαι βέβαιος για το τι κάνεις, στο τελευταίο κόκκινο λαμπάκι τραβάς τη …σκανδάλη και βάζεις πέμπτη. Ο ήχος της αλλαγής θυμίζει κανονιά και το μονοθέσιο συνεχίζει χωρίς κανένα απολύτως κόμπιασμα να σε σπρώχνει. ¶ντε να βάλουμε και έκτη! Η δύναμη όχι απλά δεν μειώνεται, αλλά δεν φαίνεται κάποια ουσιώδης διαφορά στην επιτάχυνση που δέχεται το σώμα σε σχέση με την τέταρτη. Χωρίς υπερβολή, η αίσθηση της έκτης στην Arrows θυμίζει σανιδωμένη πρώτη σε EVO επί τρία! Όλες όμως οι ευθείες, είχε πει κάποιος, τελειώνουν σε μια στροφή, η οποία εν προκειμένω δεν στρίβεται με έκτη. Πάνω στο φρένο, λοιπόν. Η πρώτη αίσθηση είναι ότι έχουν κοπεί τα σωληνάκια! Για κλάσματα του δευτερολέπτου, μέχρι να ζεσταθούν τα φρένα από ανθρακονήματα, το πάτημα του φρένου δεν επιφέρει καμία αλλαγή. Μετά, όμως, νομίζεις ότι τα μάτια θα κολλήσουν στο τζαμάκι του κράνους από την επιβράδυνση. Για να συμπληρώσει το σοκ, έρχεται και ο ήχος των εξατμίσεων από τα κατεβάσματα που θυμίζει ομοβροντία. Το σημείο, βέβαια, που φρέναρες και που νόμιζες ότι ήταν οριακό απέχει καμιά τριανταριά και βάλε μέτρα από εκεί που πιθανόν θα μπορούσε να φρενάρει κανείς με απόλυτη ασφάλεια, αλλά ποιος νοιάζεται. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται από τα τιμόνι που σου δίνει την αίσθηση ότι στρίβεις τις ρόδες με τα …χέρια. Τόσο ακριβές και άμεσο!
Στους υπόλοιπους δυο γύρους προσπαθείς να ανακαλύψεις τα όριά σου, μόνο και μόνο για να εκτεθείς ακόμη περισσότερο από αυτή τη διαολεμένη μηχανή που απλά είναι πολύ μακριά από εσένα και την πενιχρή οδηγική σου ικανότητα.
Το δίδαγμα
Το βράδυ στο ξενοδοχείο δυο πράγματα έρχονται στο μυαλό ως συμπεράσματα από όσα έζησες. Πρώτα από όλα ότι αξίζει κανείς να πεινάσει κάνοντας οικονομία ένα ολόκληρο χρόνο για να ζήσει έστω και αυτή τη μονοήμερη εμπειρία που στην ουσία της επικεντρώνεται σε δέκα χιλιόμετρα με ένα μονοθέσιο της Formula 1. Κατά δεύτερο λόγο, στο επόμενο GP που θα βρεθώ, θα ζητήσω να συναντήσω τον τελευταίο του αγώνα, όποιος και αν είναι. Θα πάω να του σφίξω το χέρι, μόνο και μόνο επειδή «γύριζε» μόλις δέκα δευτερόλεπτα πιο αργά τον γύρο από τον Αλόνσο. Θέλει πολλά περισσότερα πράγματα από γνώση και προπόνηση για να το …πας το θηρίο._Κ.Φ.
Η AGS Formule 1
H AGS (Automobiles Gonfaronnaises Sportives) ιδρύθηκε το 1968 από τον Ενρί Τζουλιέν. Αρχικά συμμετείχε σε διαφόρους αγώνες μονοθέσιων μέχρι που το 1986 μπήκε στο μαγικό κόσμο της F1 όπου παρέμεινε για έξι χρόνια με καλύτερη επίδοση την πέμπτη θέση στο Γκραν Πρι του Μεξικού το 1988, με οδηγό τον Φιλίπ Στράιφ. Το 1992 αποσύρθηκε από την F1 και δημιούργησε την πρώτη σχολή οδήγησης μονοθέσιων και F1. Από τότε μέχρι σήμερα εδρεύει στην πίστα του Βαρ, λίγο έξω από το Σεντ Τροπέζ. Υπεύθυνος των προγραμμάτων εκπαίδευσης είναι ο παλιός οδηγός της ομάδας, Πατρίκ Γκαγιάρντ, ο οποίος πλαισιώνεται από μια πλήρη ομάδα παλιών πιλότων και μηχανικών. Το κόστος μιας μονοήμερης εμπειρίας με μονοθέσιο F1 ξεκινάει από τα 1360 ευρώ, ενώ ο στόλος των αυτοκινήτων περιλαμβάνει από μονοθέσια Arrows A20, Prost AP02, Jordan EJ11 μέχρι αγωνιστικά που έτρεξαν στο Λε Μαν, όπως το Peugeot A 905. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε το www.agsformule1.com.