Playback
Πάντα έτσι ήταν. Οι νέοι δεν καταλάβαιναν τους παλιούς και το αντίθετο. Έχω δίκιο, όταν λέω πως τα τελευταία 10-15 χρόνια κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν;Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007. Βρέχει. Λέω να μείνω σπίτι να γράψω το «Εν Λευκώ», έστω κι αν εδώ που έχουμε φτάσει δεν έχει σημασία τι λέει και τι γράφει ο καθένας που μπορεί να εκφράζεται δημόσια. Ακούω στη ΝΕΤ πως πέντε ανήλικα βίασαν ένα 15χρονο αγόρι, επειδή «έριξε κάτω» το μηχανάκι τους. Μια ομάδα πολιτικά ορθών δυσκοίλιων τονίζει την ανάγκη «να τηρηθεί ο νόμος για την προστασία των προσωπικών δεδομένων» και να μη δοθούν ονόματα στη δημοσιότητα. Λες και το πρόβλημα του μπορντέλου είναι αν θα δοθούν τα ονόματα των βιαστών, που κατέγραψαν την πράξη στα κινητά τους και την έστειλαν (με MMS) σε άλλα πιθηκοειδή. Το παραμορφωμένο αντίγραφο μιας -δήθεν- ευρωπαϊκής χώρας, που κυβερνιέται από ανίκανους πολιτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, έχει γεμίσει από τα υποπροϊόντα των realities και των σελίδων των περιοδικών για «celebrities».
Πνίγομαι. Η χώρα έχει γεμίσει από αρσενικά και θηλυκά τσογλάνια, που δεν προέρχονται μόνο απ’ τα βόρεια προάστια, αλλά επιτίθενται και απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Η Δραπετσώνα, το Μπουρνάζι, το Περιστέρι και άλλες «φτωχικές» γειτονιές είναι τώρα γεμάτες από «Mερσεντέ» και «Mπέμπες». Το χρήμα ρέει άφθονο και, αν μέχρι σήμερα μερικοί αφελείς ρωτούσαν «πού τα βρίσκουν;», έσκασαν τα Ζωνιανά, και λαός και κράτος ξύπνησαν απ’ το συλλογικό λήθαργο. Τώρα, οι πολιτικοί και ο γίγαντας λαός ξέρουν από πού βγαίνει το -μαύρο- χρήμα. Απ’ τα ναρκωτικά, την παράνομη πώληση πετρελαίου, την προστασία, τις βίζιτες και τις επιχειρηματικές αλλαξοκωλιές. Η μοναδική υγιής δραστηριότητα φαίνεται πως είναι εκείνη του «ελληνικού» εφοπλισμού, που, επειδή δεν υπακούει στους νόμους του οίκου ανοχής, τα πάει καλά.
Aκούω την ιστορία για τα τσογλάνια. Καμία εντύπωση δε μου κάνουν τα κατορθώματά τους. Χαμένα στο άπειρο είναι. Βγαλμένα από τις οικονομικά και κοινωνικά διευρυμένες μήτρες του Χρηματιστηρίου, και τα χιλιάδες «Zωνιανά» που λειτουργούν σε κάθε γωνιά της χώρας δεν είναι ικανά να κάνουν τίποτα καλύτερο. Αυτές είναι που γέννησαν τα τσογλάνια με τα τούρμπο, τις «Mερσεντέ» και τις «Mπέμπες» που συναντάς στις Tσακάλωφ του κρατιδίου. Τα μεγαλύτερα σε ηλικία τα βρίσκεις σε επιχειρήσεις που πουλάνε -ξένα- φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όσα έχουν λίγα δράμια μυαλό και προέρχονται από οικογένειες που διατήρησαν την πνευματική τους ισορροπία σπουδάζουν στο εξωτερικό, όπου σκοπεύουν να μείνουν και να εργαστούν. Τα άλλα βιάζουν, φυτεύουν χασισόδεντρα και αγοράζουν «διπλοκάμπινα».
Σάββατο, 17 Νοεμβρίου, λοιπόν. Οι εικόνες από τον «εορτασμό του Πολυτεχνείου» με τις φιγούρες να καταθέτουν λουλούδια και να λένε κοινοτοπίες (Γιώργο, έσκισες πάλι!) φέρνουν στο νου τη 17η Νοεμβρίου του 1973. 34 χρόνια πριν! Τα έχω ξαναγράψει; Δεν ξέρω. Τα χρόνια πέρασαν και ξεχνάω πια.
Ήμουνα στο σπίτι του μακαρίτη του συνιδρυτή της εφημερίδας «Εξπρές» και του περιοδικού «Auto Express», του Σπύρου Γαλαίου, στο Παλαιό Φάληρο. Οι φοιτητές ζητούσαν βοήθεια από το σταθμό του Πολυτεχνείου. Αίμα, φάρμακα, φαγώσιμα, τσιγάρα. Εκείνη τη νύχτα έκανα ένα από τα σημαντικότερα βήματα στη ζωή μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο, στις 12:30 το βράδυ παρκάρισα στην Μπενάκη και πήγα με τα πόδια στο Πολυτεχνείο. Στην πύλη ζήτησα απ’ τους φοιτητές να μπω. Από την αρχή της εβδομάδας μπαινοβγαίναμε στο χώρο και τα παιδιά με γνώριζαν, μιας και ένας, δύο ήταν αναγνώστες.
¶νοιξαν την πύλη. Μ’ άφησαν να μπω. Μου έδωσαν ένα μικρό χαρτάκι που πάνω είχε τυπωμένο με απλή σφραγίδα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Είπαν να πάω στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής. Στη γωνία της μεγάλης αίθουσας τα μέλη της Συντονιστικής. Κάθισα σε μια καρέκλα με μπαμπάκια στη μύτη και βαζελίνη στα μάτια για να προφυλαχτώ (όπως όλοι) απ’ τα δακρυγόνα. Ένας πιτσιρικάς όχι πάνω από 12 ετών μπαινόβγαινε μεταφέροντας πληροφορίες για την κατάσταση στην περίμετρο. Πού ήταν οι μπάτσοι, πού πυροβολούσαν στο ψαχνό, ποιες πόρτες και παράθυρα άντεχαν στην επίθεση... Η αμηχανία και η ηλικία με έκαναν να κατεβώ στο προαύλιο. Ήταν 01:30 το πρωί. Βοήθησα να μεταφέρουν μια κοπελιά στο «ιατρείο» κι έκανα απόπειρα να μιλήσω στα παιδιά με τα πρησμένα μάτια. Ήμουν μεγάλος στην ηλικία για να μ’ εμπιστευτούν και ο χώρος ήταν γεμάτος μυστικούς. Απ’ τη δύσκολη θέση μ’ έβγαλε -πάλι- ένας αναγνώστης. «Έλα» είπε. «Σε λίγο θα ρίξουν την πύλη τα τανκς.» Μου ζήτησε να βγάλω παπούτσια και κάλτσες. Μου έδωσε ένα χαρτάκι με ονόματα και τηλέφωνα.
«Αν δεν καταφέρουμε να βγούμε, πείτε στους δικούς μας ότι χαθήκαμε για καλό σκοπό.»
Τα λόγια του καίνε ακόμη στην ψυχή μου.
Ξένε... Πες στους Λακεδαιμονίους ότι χαθήκαμε πιστοί στις υποσχέσεις μας.
Τρέμοντας από φόβο βγήκα στην Πατησίων. Περπατώντας στο αριστερό πεζοδρόμιο, κατευθύνθηκα στην Κάνιγγος. Στη γωνία με τη Χαλκοκονδύλη 300 μπάτσοι.
«Πού ’πα, ρε μαλάκα» ρώτησαν.
«Δημοσιογράφος. Μόλις βγήκα απ’ το Πολυτεχνείο. Μην μπείτε. Τα παιδιά δεν έχουν όπλα.»
Τέτοιος μαλάκας! Έφαγα το ξύλο της ζωής μου, ξέφυγα, χώθηκα σε μια στοά. Συνάντησα μια φίλη και συνάδελφο, τη Λήδα τη Μοσχονά. Περπατήσαμε προς την Ομόνοια αυτήν τη φορά απ’ το πεζοδρόμιο του MINION. Στο περίπτερο που υπήρχε στη γωνία Πατησίων-Πανεπιστημίου με άρπαξαν δύο αστυνομικοί. Ο ένας σήκωσε τον υποκόπανο του Μ1 κι ετοιμάστηκε να με χτυπήσει. Τη γλύτωσα πάλι. Από αστυνομικό αναγνώστη.
«Ο Καββαθάς είσαι;»
«Ναι.»
«Αφήστε τον» είπε.
Με τη Λήδα γυρίζαμε τους δρόμους των Εξαρχείων. Στα μπαλκόνια και στις ταράτσες παρακρατικοί πυροβολούσαν ό,τι κουνιόταν, εκτός από τα πρακτόρια, που περιφέρονταν λες κι έκαναν βόλτα στο Ζάππειο. Στάθηκα στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου κάτω απ’ τα γραφεία της εφημερίδας. Μπροστά μου περνούσαν τα τανκς που πήγαιναν στο Πολυτεχνείο. Τους έβριζα με όλη μου τη δύναμη κι είμαι τυχερός που δε με πυροβόλησαν. Από πάνω κατέβηκαν τρεις συνάδελφοι. «Τι κάνεις, ρε μαλάκα;» ρώτησε ο Σπύρος Φαναριώτης, που δεν είναι πια μαζί μας. «Θα σε καθαρίσουν.»
Ανεβήκαμε στα γραφεία, όπου πλακώθηκα με το διευθυντή μου, το Γιώργο το Λεβεντογιάννη, όταν με ρώτησε τι δουλειά έχει ένας αυτοκινητικός συντάκτης στο Πολυτεχνείο. Μας χώρισαν οι ψυχραιμότεροι, ο Σταύρος ο Απέργης, ο Νίκος Σγουρδαίος, ο Φαναριώτης, που δούλευαν στη «Νέα Πολιτεία». Την έβγαζε ένας «σκληρός» δεξιός, ο Κωνσταντόπουλος, που είχε περάσει χρόνια στη Μακρόνησο, επειδή ήταν... αριστερός! Περίεργα χρόνια. Δύσκολα. Γεμάτα γκρεμισμένα σπίτια και όνειρα. Θυμάμαι τα παιδιά του περιοδικού μας «Ήχος & Hi-Fi», που τώρα λέγεται «ΗΧΟΣ ΕΙΚΟΝΑ» και σε λίγο θα λέγεται «Τα αυτιά του Bugs Bunny», ή «Der wilde Hund», ή κάτι πιο... πιασάρικο, βρε αδερφέ, το Γιώργο Καμπουράκη, τον Ηρακλή Δημόπουλο, τη Σοφία Καββαθά, το Σπύρο Γιακουμάκη, να μεταφέρουν όλες τις προηγούμενες μέρες συσκευές για το σταθμό από την αντιπροσωπεία της Kenwood (ευχαριστούμε, Νότη Βαρελτζίδη), που ήταν στην Πατησίων και Αλεξάνδρας.
Ωραίο Σάββατο κι αυτό... Η ώρα έχει πάει 07:00 το απόγευμα, θυμάμαι τις παραστάσεις του Σαββόπουλου στο «Κύτταρο» κι ακόμη δεν έχω γράψει λέξη «για αυτοκίνητα». Οι «φίλοι του αυτοκίνητου» θα με διαγράψουν. Να γράψω τι; Για το νέο Jeep Patriot, που πωλείται με 72 άτοκες δόσεις; Για την Bentley Continental R; Για την Aston Martin μήπως; Δε με γαμ...! Σαράντα χρόνια στο χώρο και δεν έχω δει να φτιάχνεται ούτε ζάντα στην Τζουτζία. Μόνο κόκκινα δερμάτινα καθίσματα, όπου κάθονται (μετά το πισωγλέντι) κόκκινοι δερμάτινοι κώλοι. Για τους τύπους που παριστάνουν τους πολιτικούς.
Τελευταία σκέφτομαι να πάρω κι εγώ Bentley με κόκκινα καθίσματα. Μπορεί μια GT3. Ίσως μια Aston Martin. «Εκδότης» των 4Τ δεν είμαι; Δεν αξίζω ό,τι ο μάγος του copy/paste; Αν σας πω, μάλιστα, ότι ο αντιπρόσωπος της Porsche στην Ελλάδα είναι ο καλύτερος και παλαιότερός μου φίλος, τι θα πείτε; Γιατί, ρε γαμώτο, δεν το κάνω; Μήπως επειδή η μήτρα που με γέννησε έκανε 30 χλμ. τη μέρα για να βρει κάτι να φάμε; Μήπως επειδή το σπίτι όπου γεννήθηκα έχει -ακόμη- σημάδια απ’ τις σφαίρες του Εμφυλίου (φωτ.). Μπας κι επειδή κουβαλάω κόμπλεξ; Μήπως επειδή τα έχω ζήσει και δει όλα; Αν πω και άλλα «μήπως», τι θα μείνει για το «Ασημόσπιτο»;
Η απάντηση είναι σύνθετη και διαθέτει χιούμορ. Ποιος δίνει μία για το τι σκέφτεται και πώς αισθάνεται ένας looser; Μιλώντας -πάλι- για τα δικά μου βιώματα, θα έλεγα πως μ’ αυτά που γράφω θυμίζω το Μουσείο της... Μαντάμ Τυσσώ. Η εποχή μου τελείωσε, πέθανε, θάφτηκε, έγινε άμμος που πάνω της γράψαμε τις μικρές ή μεγάλες μας ιστορίες. Οι περισσότερες -στο χώρο του αυτοκινήτου- ήταν αληθινές και ευγενικές. Όπως τα Ακρόπολις, οι αγώνες ταχύτητας στα νησιά, τα Targa Florio και τα Mille Miglia, οι «24 Ώρες» του Λε Μαν και άλλα στα οποία έχω αναφερθεί πολλές φορές. Μιλώντας σε όσους γεννήθηκαν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, έχω να πω πως όλες οι εποχές έχουν τα καλά και τα κακά τους, αλλά τα τελευταία 15 χρόνια αυτά που αποκαλούμε «κακά» φέρνουν προς τα σκατά, γιατί τι άλλο παρά αυτό είναι η υπόθεση των Ζωνιανών;
Τσιτάτο
«... Η Δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία...»
Ισοκράτης (436 π.Χ.-338 π.Χ.)
Δεκάδες φορές έχω αναφερθεί στον τρόπο που αναπτύσσεται η αεροπορική βιομηχανία στις χώρες του πρώην «υπαρκτού», και ιδιαίτερα στη Σλοβακία και την Τσεχία. Σε πρόσφατο fly in στον Ίκαρο στη Βοιωτία είδα τουλάχιστον τρία ULF’s, τα οποία κάνουν τρελές πωλήσεις σε όλο τον κόσμο και σχεδιάζονται και κατασκευάζονται εκεί. Για να τα βλέπουν οι λωποδύτες και ηθοποιοί που ζητάνε να γίνει το Ελληνικό «Mητροπολιτικό Πάρκο».
Τα περισσότερα έχουν τους πανάλαφρους -και αξιόπιστους- κινητήρες της Rotax.
Ζητείται νύφη! Έχει κάποιος αναγνώστης μια μαύρη Βέλγα κυρία με τέσσερα πόδια και ουρά, στιλπνό τρίχωμα και καλούς τρόπους, που θα ήθελε να έλθει εις γάμου κοινωνία με έναν (ή και τους δύο) από τους Βέλγους της φωτογραφίας; Οι «ζώοι» ανήκουν στον γράφοντα.
Ο Ίκαρος από τον αέρα.
Ένα Rafale με κινητήρα που διαθέτει ώση 16 κιλών.
Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Στο αεραθλητικό κέντρο Τριπόλεως το 1957 με άλλους «Iνδιάνους». Ο γράφων καθισμένος πρώτος αριστερά (πάντα).
Tο να πετάς στο Αιγαίο με 7 μποφόρ έχει και τα τυχερά του!
6.500 χρόνια π.Χ. Η αναπαράσταση του λιμναίου οικισμού της λίθινης εποχής που ανακαλύφθηκε στη λίμνη της Καστοριάς.